Kongres Liberalno-Demokratyczny

Z Wikipedii

Kongres Liberalno-Demokratyczny – polska partia polityczna stworzona w czerwcu 1990 roku, wywodząca się z Gdańskiego Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego "Kongresu Liberałów" – środowiska skupionego wokół J. K. Bieleckiego i D. Tuska. Swój program KLD określało jako "pragmatyczny liberalizm". Głosiła potrzebę prywatyzacji i rozszerzenia zakresu działania wolnego rynku, neutralności światopoglądowej państwa.

Od stycznia do grudnia 1991 roku KLD współtworzyło mniejszościowy rząd koalicyjny, na czele którego stanął współzałożyciel partii J. K. Bielecki. W skład rządu weszli politycy Kongresu: Janusz Lewandowski (minister przekształceń własnościowych), Henryk Majewski (minister spraw wewnętrznych), Andrzej Zawiślak (przez krótki czas na stanowisku ministra przemysłu). Rzecznikiem prasowym Klubu Parlamentarnego był Andrzej Halicki.

W wyborach parlamentarnych w 1991 KLD uzyskało 7,5% głosów (hasło wyborcze: "Ani w prawo ani w lewo, tylko prosto do Europy").

Partia przegrała wybory parlamentarne w 1993 roku (hasło: "Milion nowych miejsc pracy"), nie uzyskując ani jednego mandatu w Sejmie (uzyskała 3,99% głosów wobec 5% progu wyborczego uprawniającego do uczestniczenia w podziale mandatów) i zaledwie 1 mandat w Senacie.

W 1994 podjęto decyzję o połączeniu KLD z Unią Demokratyczną. Powstała wówczas nowa partia Unia Wolności. Dla polityków KLD oznaczało to częściową rezygnację z programu liberalnego. W Unii Wolności dawne podziały programowe pozostały jednak obecne. Częściowo z tego powodu, doszło do wyodrębnienia się z Unii Wolności Platformy Obywatelskiej – w szeregach której znaleźć można wielu dawnych polityków KLD.