Kanał Bydgoski
Z Wikipedii
Kanał Bydgoski – sztuczna droga wodna łącząca Wisłę i Odrę poprzez ich dopływy: Brdę od strony Wisły, a Noteć wpadającą do Warty od strony Odry. Całkowita długość 24,7 km, w tym 6 śluz. Są to kolejno: śluza Czersko Polskie, śluza Miejska, śluza Okole, śluza Czyżkówko, śluza Prądy i śluza Osowa Góra, za którą kanał osiąga najwyższy poziom. Śluzy zostały wybudowane na początku XX w. i mają komory o długości 57,4 m i szerokości 9,6 m. Wyjątkiem jest śluza nr 1 Czersko Polskie uruchomiona w końcu XX ma komorę długości 115 i szerokości 12 m. Zastąpiła starą śluzę nr 1 Brdyujście – obecnie nieczynną. Może przyjmować jednostki do 400 ton nośności.
Plany budowy kanału istniały jeszcze w Rzeczypospolitej, jednak sam kanał powstał w latach 1772-1775, tuż po I rozbiorze z inicjatywy króla pruskiego Fryderyka II. Prace prowadzono w bardzo szybkim tempie kosztem strat wśród robotników sprowadzonych z landów niemieckich (bagniste tereny, wilgotny klimat).
[edytuj] Stary Kanał Bydgoski
W latach 1910-15 miała miejsce przebudowa Kanału. Zmieniono wówczas jego bieg, a stara część zyskała nazwę Starego Kanału Bydgoskiego. Obecnie jest on wyłączony z ruchu. Stanowi atrakcję turystyczną mista, a jego brzegi są miejscem wypoczynku bydgoszczan.
