Juliusz Kaden-Bandrowski
Z Wikipedii
Juliusz Kaden-Bandrowski (ur. 24 lutego 1885 w Rzeszowie, zm. 8 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski pisarz (prozaik) i publicysta.
Studiował pianistykę w konserwatoriach we Lwowie i Krakowie. Był adiutantem Piłsudskiego, kronikarzem I Brygady Legionów Polskich i senatorem RP. W 1907 zajął się publicystyką – był korespondentem prasy krajowej. W latach 1933-1939 był sekretarzem generalnym Polskiej Akademii Literatury.
Podczas okupacji, mimo propozycji opuszczenia miasta, pozostał w Warszawie. Wtedy też uczestniczył w tajnym nauczaniu i udzielał lekcji muzyki. Aresztowany przez gestapo i przesłuchiwany. Zmarł w czasie powstania warszawskiego. W trakcie II wojny światowej stracił brata - Jerzego, również pisarza oraz dwóch synów - Andrzeja i Pawła, żołnierzy AK.
Jego powieści charakteryzują się wiernością faktom i wnikliwością. Zauważalne są w niej elementy behawioryzmu i ekspresjonizmu oraz niezwykle kontrastowe połączenia różnych stylów i środków literackich.
[edytuj] Niektóre publikacje
- 1911 - Niezguła
- 1913 - Proch
- 1915 - Piłsudczycy
- 1915 - Iskry
- 1916 - Mogiły
- 1919 - Łuk
- 1922 - Generał Barcz
- 1924 - Przymierze serc
- 1925 - Wakacje moich dzieci
- 1928 - Czarne skrzydła
- 1933 - Mateusz Bigda
