Język fenicki
Z Wikipedii
Język fenicki - wymarły język z grupy kananejskiej rodziny języków semickich. Znany jest przede wszystkim z licznych napisów, które znajdowano w wielu miejscowościach nad Morzem Śródziemnym.
[edytuj] Historia i zabytki
Najstarsze z zabytków pisma fenickiego (w języku fenickim) pochodzą z IX w. p.n.e., ale większość jest z V w. p.n.e. lub późniejsza. Najstarszy zapis pochodzi z sarkofagu Ahirama z Byblos - datowany na ok. 1000 p.n.e. Na 1300 p.n.e. M. Dunand szacuje inskrypcje Szafatbaala i Abdo. Z VI-IV pochodzą głównie te z samej Fenicji, takie jak np. inskrypcja Eszmunazara - króla Sydonu. Poza Fenicją zapisy w języku fenickim znaleziono na Cyprze, Malcie oraz w Egipcie, Atenach, Pireusie. Napisy te są na ogół krótkie, samogłoski nie są oznaczane, a treść napisów mało urozmaicona. Z tego względu język Fenicjan jest mało znany.
W komedii Plauta Poenulus (Kartagińczyk) znajduje się 10 wierszy w języku fenickim. Ze źródeł tych wynika, że język fenicki był co prawda odrębny, ale mało różnił się od języka hebrajskiego i moabickiego, również zaliczanych do rodziny semickiej.
Pomiędzy IV a II wiekiem język fenicki wyszedł z użycia, choć w piśmie był używany jeszcze w II wieku n.e. W Kartaginie język fenicki dał początek językowi punickiemu.
