Franciszek Raszeja

Z Wikipedii

Franciszek Raszeja (ur. 2 kwietnia 1886 r. w Chełmnie nad Wisłą, zm. 21 lipca 1942 r. w Warszawie) – lekarz i nauczyciel uniwersytecki, brat Leona i Maksymiliana Raszejów.

Uczęszczał do szkoły w Chełmnie, gdzie przyjaźnił się z późniejszym politykiem i działaczem niemieckiej SPD, Kurtem Schumacherem. Po studiach medycznych w Münster, Krakowie i Poznaniu i uzyskaniu tytułu doktora nauk medycznych pracował w klinice uniwersyteckiej w Poznaniu. Habilitował się w roku 1931 i został dyrektorem szpitala ortopedycznego w Swarzędzu. Równocześnie kierował polikliniką ortopedyczną w Poznaniu. Raszeja doprowadził w roku 1935 do ponownego otwarcia szpitala ortopedycznego Uniwersytetu Poznańskiego i objął jego kierownictwo, a roku później uzyskał tytuł profesora. Po zakończeniu działań wojennych we wrześniu 1939 roku pracował jako lekarz w Warszawie i nauczał na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Raszeja skontaktował się z przebywającym w warszawskim getcie profesorem Ludwikiem Hirszfeldem i zorganizował akcje krwiodawstwa na rzecz ludności żydowskiej.

21 lipca 1942 roku Franciszek Raszeja udał się do mieszkania na terenie getta, aby zająć się pacjentem. Został zamordowany przez gestapowców wraz ze swoim pacjentem, jego rodziną, dwoma żydowskimi lekarzami oraz pielęgniarką.

Jego imieniem nazwano Szpital Miejski w Poznaniu, przy ul. Mickiewicza (otwarty w 1953 roku).