Defense Intelligence Agency

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Logo Agencji Wywiadu Obronnego (DIA), Stanów Zjednoczonych

Defense Intelligence Agency (DIA), Agencja Wywiadu Obronnego – agencja założona 1 października 1961 roku dla koordynowania działań służb wywiadowczych poszczególnych rodzajów sił zbrojnych, pełni również funkcję agencji wywiadu Kolegium Połączonych Szefów Sztabów (JCS – Joint Chiefs of Staff), sekretarza obrony i dowództw połączonych rodzajów sił zbrojnych szczebla teatrów działań wojennych.

[edytuj] Historia

[edytuj] Przyczyny powstania

Ustawa o reorganizacji systemu obrony narodowej z 1958 roku powołała co prawda do życia ośrodki dowodzenia połączonych rodzajów sił zbrojnych, dopóki jednak każdy rodzaj wojsk utrzymywał swoje własne służby wywiadowcze, ośrodki te nie otrzymywały danych wywiadowczych w postaci ujednoliconej. Wywiady poszczególnych rodzajów sił zbrojnych i agencji cywilnych odgradzały się od siebie licznymi barierami, uniemożliwiającymi wymianę informacji. Wręcz przeciwnie, konkurowały między sobą, kryjąc bardzo ważne dla bezpieczeństwa narodowego informacje, w ten sposób zabiegając o względy w Pentagonie i większe przyszłoroczne budżety. Jedną z przyczyn utworzenia DIA przez administrację Kennedy’ego były powtarzające się skargi na znaczne różnice w ocenach agencji wywiadowczych przedstawianych przez służby wywiadu wojskowego i wzajemne spory kompetencyjne.

[edytuj] Utworzenie DIA

Bazując na ocenie Grupy Koordynacji Ocen Wywiadowczych, sekretarz obrony Robert S. McNamara, powiadomił szefów połączonych sztabów JCS o decyzji utworzenia DIA. W lutym 1961 roku dostali oni zadanie utworzenia projektu agencji, który był gotowy już w sierpniu tego roku. Dyrektywa Departamentu Obrony nr 5105.21 o utworzeniu Agencji Wywiadu Obronnego została przedstawiona 1 sierpnia 1961 roku, a weszła w życie dwa miesiące później, 1 października 1961 roku. Poszczególne rodzaje wojsk zachowały własne służby wywiadu, Wojska Lądowe zatrzymały Army Security Agency, która wprawdzie jest służbą bezpieczeństwa, lecz prowadzi też tzw. SIGINT, Marynarka Wojenna - Office of Naval Intelligence, Siły Powietrzne - Air Force Intelligence Agency. Nadal działała również Centralna Agencja Wywiadowcza, zajmująca się wywiadem poza granicami Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Szkoła szpiegów

W 1962 roku przy Agencji Wywiadu Obronnego powstała Szkoła wywiadu Obronnego, tzw. Szkoła szpiegów, a 1 stycznia 1963 roku rozpoczęło działalność Centrum Produkcji, które zajmowało budynki "A" i "B", w kompleksie budynków Arlington Hall Station w stanie Wirginia.

[edytuj] Szybki rozwój agencji

W chwili powstania DIA personel tej agencji nie przekraczał 25 osób, 10 lat później w 1971 roku, Agencja Wywiadu Obronnego liczyła już ok 5 tys. osób, wspieranych przez 200 milionowy budżet roczny. Między 1962 a 1966 rokiem przy Agencji Wywiadu Obronnego powstała m.in. Wyższa Szkoła Wywiadu Departamentu Obrony (od 1992 roku Defense Intelligence College), tzw. Szkoła szpiegów, a 1 stycznia 1963 roku, rozpoczęło działalność Centrum Produkcji, które zajmowało budynki A i B w kompleksie budynków Arlington Hall Station w stanie Virginia. Następnie utworzono specjalne centrum, tzw. system interpretacji (analizy) danych (ADP Automated Data Processing). Powstał także specjalny dyrektorat wywiadu naukowo-technicznego (Directorate Scientific and Technical Intelligence).

[edytuj] Komisja Pike’a

Co do tempa rozrastania się DIA, w 1974 roku powołano specjalną komisję nazwaną komisją Pike’a, która uznała, że agencja nie odnosi zbytnich sukcesów a wydaje bardzo dużo pieniędzy. Zeznając przed komisją ówczesny dyrektor DIA, gen. por. Daniel Graham, przyznał, że jednym z największych dotychczasowych sukcesów DIA było przewidzenie inwazji Turcji na Cypr. Część końcowego raportu komisji Pike’a przedostała się do prasy.

Sukces jaki odniosła Agencja Wywiadu Obronnego był żartem. Fakt, że DIA przewidziała inwazję Trucji na Cypr nie był trudny, gdyż Turcy od paru tygodni grozili nią w radiu.

[edytuj] Struktura

Agencja Wywiadu Obronnego dzieli się na trzy ośrodki:

National Military Production Center - NMPC, (Narodowy Ośrodek Prezentacji Danych Wywiadu Wojskowego) – zajmujący się przetwarzaniem, prezentacją i dystrybucją wszelkiego rodzaju danych wywiadu wojskowego, poczynając od oceny zagrożeń, po informacje o siłach lądowych, morskich, powietrznych i kosmicznych państw trzecich.
National Military Intelligence Collection Center NMICC, (Narodowy Ośrodek Gromadzenia Danych Wywiadu Wojskowego) – koordynujący gromadzenie danych wywiadu Departamentu Obrony ((Department of Defense – DoD) oraz funkcjonowanie jego systemu attaché (Defense Attaché System) i jego Wywiadu Agenturalnego, tzw. HUMINT.
National Military Intelligence Systems Center, (Narodowy Ośrodek Systemów Wywiadu Wojskowego) – służba informacyjna odpowiedzialna m.in. za wyszukiwanie danych oraz przetwarzanie ich na potrzeby innych służb specjalnych.

[edytuj] Centrala

Centralą (siedzibą) Agencji Wywiadu Obronnego jest Pentagon. Ośrodek Analiz Wywiadowczych Departamentu Obrony (DIAC) mieści się w bazie Sił Powietrznych (US Air Force) w Waszyngtonie. Mieści się tam również Wyższa Szkoła Wywiadu Departamentu Obrony, prowadzona przez Agencję Wywiadu Obronnego DIA.

[edytuj] Zadania

Zadaniem, jakie Departament Obrony Stanów Zjednoczonych (Department of Defense (DoD) postawił przed nowo utworzoną agencją wywiadowczą, było m.in. zbieranie i analizowanie wojskowych danych wywiadowczych dziedzin pokrewnych.

[edytuj] Współpraca

DIA wykonując swe obowiązki musiała jednak polegać na danych z innych agencji wywiadu, np. z Narodowego Biura Rozpoznania, National Reconnaissance Office NRO, materiałach wywiadu satelitarnego, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego - National Security Agency, NSA Kryptomateriały oraz na Centralnej Agencji Wywiadowczej CIA, działającej poza granicami kraju. Jeśli na przykład CIA zwerbowała kogoś z radzieckiego wywiadu wojskowego GRU, to o uzyskanie od niego jakichkolwiek informacji o charakterze wojskowym DIA musiała zwracać się właśnie do CIA. W tym przypadku zapewne CIA wypierałaby się zwerbowania, obawiając się przejęcia wartościowego agenta z jakiegokolwiek powodu przez DIA. Takie sytuacje zdarzały się nie tylko w CIA, ale też NSA, FBI i innych agencjach wywiadowczych, a w szczytowych latach zimnej wojny było ich ok. 25.

[edytuj] Udział w "Pustynnej Burzy"

Podczas wojny W Zatoce Perskiej na początku lat 90., do bezpośredniego wsparcia działań sił koalicyjnych w Kuwejcie i Iraku skierowano ok. 2 tys. pracowników Agencji Wywiadu Obronnego. W krótkiej wojnie w Zatoce Perskiej z działalności agentów DIA nie wyciągnięto najlepszych wniosków. Lokalni dowódcy polowi i sztab skarżyli się, że nie dostają na czas danych rozpoznania taktycznego.

[edytuj] Wewnętrzny program telewizyjny

W lutym 1991 roku DIA rozpoczęła emisję kodowanego programu telewizyjnego (Defence Intelligence Network – (DIN), skierowanego do ok. tysiąca własnych pracowników, oficerów operacyjnych Pentagonu i 19 dowództw w Stanach Zjednoczonych. Na program składają się: materiały fotograficznego rozpoznania lotniczego i satelitarnego oraz serwis informacyjny Agencji Bezpieczeństwa Narodowego (National Security Agency – NSA). Na informacjach zdobytych przez Agencję Wywiadu Obronnego często polegają siły pokojowe ONZ, a także amerykańskie agencje zwalczające przemyt narkotyków i nie tylko.

[edytuj] Dyrektorzy agencji

gen.por. Joseph Carroll	XI 1961 – IX 1969	US Air Force – Siły Powietrzne
gen. Donald Bennett	IX 1969 – VIII 1972	US Army - Siły Lądowe
wiceadm. Vincent de Poix	VIII 1972 – IX 1974	US Navy – Marynarka Wojenna
gen.por. Daniel Graham	IX 1974 – XII 1975	US Army – Siły Lądowe
gen.por. Eugene Tighe jr	I 1976 – V 1976	US Air Force – Siły Powietrzne
gen.por. Samuel Wilson	V 1976 – VIII 1977	US Army – Siły Lądowe
gen.por. Eugene Tighe Jr	IX 1977 – VIII 1981	US Air Force – Siły Powietrzne
gen. James Williams	IX 1981 – IX 1985	US Army – Siły Lądowe
gen.por. Leonard Perroots	X 1985 – XII 1988	US Air Force – Siły Powietrzne
gen.por. Harry Soyster	XII 1988 – IX 1991	US Army – Siły Lądowe
Dennis Ngay	IX 1991 – XI 1991	cywil, p.o
gen.por. James Clapper Jr.	XI 1991 – IX 1995	US Air Force – Siły Powietrzne
gen.por. Kenneth Minihan	IX 1995 – II 1996	US Air Force – Siły Powietrzne
gen.mjr Patrick Hughes	II 1996 – VII 1999	US Army – Siły Lądowe
wiceadm. Thomas Wilson	VII 1999 – VII 2002	US Navy – Marynarka Wojenna
wiceadm. Lowell Jacoby	VII 2002 – (obecny)	US Navy – Marynarka Wojenna

[edytuj] Źródła

Norman Polmar and Thomas B. Allen - Spy Book: The Encyclopedia of Espionage, 1997
Guido Knopp - Elita Szpiegów (Kulisy wywiadu i kontrwywiadu) Dom Wydawniczy Bellona Warszawa 2004
Nathan Miller - Spying for America: The Hidden History of US. Intelligence, 1989, 1997