David Cameron

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

David Cameron

David William Donald Cameron (ur. 9 października 1966 r.) - polityk brytyjski, lider Partii Konserwatywnej (od 2005 r.).

Spis treści

1 Początki kariery
2 W Izbie Gmin
3 Lider opozycji
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Początki kariery

David Cameron dorastał niedaleko Wantage w hrabstwie Oxfordshire. Jest synem maklera giełdowego Iana Donalda Camerona i Mary Fleur Mount, córki Williama Mounta, 2. baroneta. Cameron posiada szkockie korzenie, a jednym z jego przodków jest król Wielkiej Brytanii Wilhelm IV Hanowerski. Wykształcenie odbrał w Eton College. Później miał rok przerwy w odbywaniu nauki, podczas którego wyjechał do Związku Radzieckiego, gdzie podobno próbowało go zwerbować KGB.

Po powrocie rozpoczął studia na Uniwersytecie w Oksfordzie. Tą uczelnię ukończył z tytułem bakałarza politologii, filozofii i ekonomii. Jeden z jego profesorów, Vernon Bogdanor, określił go jako najzdolniejszego studenta jakiego znał, z poglądami umiarkowanie konserwatywnymi. Podczas pobierania nauki Cameron był członkiem towarzystwa studenckiego "Bullington Club", które było sławne z powodu licznych, suto zakrapianych alkoholem imprez.

Po ukończeniu uczelni z dyplomem pierwszej klasy w 1988 r., Cameron przez 4 lata pracował w departamencie Partii Konserwatywnej zajmującym się badaniami naukowymi. Po wyborach 1992 r. został specjalnym doradcą rządu, początkowo w ministerstwie skarbu, później w ministerstwie spraw wewnętrznych.

W latach 1994-2001 Cameron był dyrektorem spraw zbiorowych Carlton Communications .

1 czerwca 1996 r. poślubił Samanthę Sheffield (ur. 1971), córkę Reginalda Sheffielda, 8. baroneta i Annabel Jones, córki pisarza Timothy'ego Jonesa. David i Samantha mają razem dwóch synów (Ivana, urodzonego z mózgowym porażeniem dziecięcym i cierpiącego na epilepsję, oraz Arthura Elwena) i córkę, Nancy.

[edytuj] W Izbie Gmin

Pierwszą próbę dostania się do Izby Gmin podjął w 1997 r. Startował wtedy w okręgu Stafford, ale nie osiągnął powodzenia. Udało mu się natomiast w 2001 r., kiedy wygrał wybory w okręgu Witney. Od razu po wyborach wszedł w skład parlamentarnej komisji spraw wewnętrznych. W 2003 r. został wiceprzewodniczącym Partii Konserwatywnej. Rok później był głównym mówcą konserwatystów w sprawach dotyczących samorządu lokalnego. Niedługo później został ministrem edukacji w gabinecie cieni.

[edytuj] Lider opozycji

Po kolejnej porażce konserwatystów w wyborach w maju 2005 r. ze stanowiska lidera partii zrezygnował Michael Howard. Cameron zgłosił swoją kandydaturę 29 września. Zyskał poparcie innego wiceprzewodniczącego parii, Michaela Ancrama, byłego lidera konserwatystów Williama Hague'a, Kanclerza Skarbu w gabinecie cieni George'a Osbone'a oraz Olivera Letwina i Borisa Johnsona. W swojej deklaracji Cameron ogłosił, że chce aby ludzie znów byli dumni z faktu bycia konserwatystami.

Pierwsza tura wyborów na przewodniczącego partii odbyła się 18 października. Oprócz Camerona w wyborcze szranki stanęli Ken Clarke (Kanclerz Skarbu w rządzie Johna Majora), David Davis (minister spraw wewnętrznych w gabinecie cieni) oraz Liam Fox (minister spraw zagranicznych w gabinecie cieni). W pierwszej turze (głosowali, podobnie jak w drugiej, tylko konserwatywni deputowani do Izby Gmin, w liczbie 198) najlepszy wynik uzyskał Davis (62 głosy), drugi był niespodziewanie Cameron z 56 głosami, trzeci Fox - 42 głosy. Odpadł Clarke, który uzyskał 38 głosów.

Druga tura odbyła się 20 października. Tym razem wygrał Cameron (90 głosów), przed Davisem (57 głosów). Odpadł Fox (51 głosów). W trzeciej turze głosowali wszyscy członkowie Partii Konserwatywnej. Cameron wygrał zdecydowanie uzyskują 78% głosów. Jego wybór na przewodniczącego Partii Konserwatywnej i, jednocześnie, lidera opozycji, został ogłoszony 6 grudnia.

Po wyborach, Cameron odszedł w znacznym stopniu od tradycyjnego programu konserwatystów, wprowadzając doń liczne zmiany. Polegają one na m.in. rezygnacji z obniżki podatków (na rzecz ich uproszczenia i spłaszczenia), nawoływaniu do bardziej proekologicznej polityki rządu, próbie zmniejszenia kar za niektóre przestępstwa, deklaracji, że Partia Konserwatywna, nie działa wyłącznie w interesie klasy średniej i najbogatszych, ale także uboższej warstwy społecznej oraz zwiększeniu wydatków na rzecz walki z biedą i ubóstwem w krajach Trzeciego Świata. Popiera również walkę z terroryzmem i interwencję w Iraku

Chęć tak radykalnej, miejscami, zmiany wizerunku partii wywołała konflikt z grupą starszych jej działaczy, ale równocześnie zaowocowała wzrostem jej notowań, które obecnie są najwyższe od wielu lat i mogą konserwatystom przynieść zwycięstwo w wyborach parlamentarnych w 2009 r.