Budda
Z Wikipedii
Budda (skt. buddha – przebudzony, oświecony jap. butsu, tyb. sangdzie: sang – oczyszczony z negatywnych emocji, dzie – z rozwiniętymi w pełni doskonałymi właściwościami umysłu).
Słowo budda ma dwa znaczenia. W węższym zakresie, pisane wielką literą, dotyczy tylko Buddy Siakjamuniego, założyciela buddyzmu. Poniższy artykuł dotyczy ogólniejszego znaczenia tego słowa (jest wówczas pisane małą literą).
Budda to istota oświecona; ktoś kto przebudził się ze stanu niewiedzy, wykroczył poza cierpienie ludzkiej egzystencji, posiadł najwyższą mądrość i zerwał z wszelkim przywiązaniem. W tym sensie doszedł on dalej niż bodhisattwa, który odradza się, aby móc przynosić pożytek wszystkim czującym istotom. Budda zerwał już nawet z tym przywiązaniem, a zatem po śmierci zamiast kolejnego wcielenia czeka go stan nirwany.
Zgodnie z tradycją buddyjską żyjemy w pomyślnym okresie (Bhadra-kalpa) i w naszej kalpie objawi się 1000 buddów. Do tej pory byli to:
- Budda Krakuczanda (Krakućhanda),
- Budda Kanakamuni,
- Budda Mahakaśjapa,
- Budda Siakjamuni (Siddhartha Gautama). Założyciel buddyzmu, to jego ma się na myśli, mówiąc po prostu Budda (bez żadnego dalszego określenia).
W sutrach Buddyzmu Czystej Krainy "Szin" można przeczytać, że w czasach Buddy Krakuczandy ludzie żyli 40 000 lat, a w czasach następnych buddów, kolejno 30 000 i 20 000 lat.
Przekazy mówią również o imionach dwóch kolejnych buddów:
- Budda Maitreja,
- Budda Simhananda.
Ostatnim, tysięcznym buddą ma być Budda Ruczika.
Według nauk Mahajany Budda to nie jest tylko historyczna postać, ale przede wszystkim trzy ciała Buddy.
Japońska nazwa buddy to hotoke.
Słowo budda należy pisać z małej litery, gdy chodzi ogólnie o jakiegoś buddę (bądź o stan buddy = oświecenie) i z wielkiej, gdy piszemy o kimś konkretnym (np. o Buddzie Siakjamunim).
