Bitwa pod Nowym Orleanem
Z Wikipedii
Bitwa pod Nowym Orleanem |
|
---|---|
Konflikt |
|
Czas |
|
Miejsce |
pod Nowym Orleanem, Luizjana |
Rezultat |
Amerykańskie zwycięstwo |
Strony walczące |
|
Dowodzący |
|
Edward Pakenham † |
|
Siły |
|
5 000 żołnierzy oraz ochotnicy |
10 000 żołnierzy |
Straty |
|
24 zabitych, 189 rannych przed bitwą |
46 zabitych, 231 rannych przed bitwą |
Bitwa pod Nowym Orleanem – bitwa rozegrana 8 stycznia 1815 w czasie wojny brytyjsko-amerykańskiej 1812 roku. Bitwa ta była ostatnim epizodem wojny i rozegrała się już po podpisaniu Traktatu gandawskiego kończącego wojnę.
Celem brytyjskim było uzyskanie lepszej sytuacji przetargowej w Gandawie, gdzie toczyły się negocjacje pokojowe. Zamiast tego kampania południowa, której finałem była bitwa, zakończyła się dla Brytyjczyków dotkliwą porażką.
W grudniu 1814 generał Edward Pakenham wylądował z kilkutysięcznymi siłami nad dolną Missisipi nie napotykając oporu. W tym czasie główne siły amerykańskie dowodzone przez generała Andrew Jacksona, przyszłego prezydenta USA, przyjęły pozycje obronne w Chamlette około 8km od Nowego Orleanu. Siły amerykańskie składały się z regularnych oddziałów, milicji z Tennessee, Kentucky, Luizjany, Indian Choctaw, piratów oraz ochotników spośród wolnych Murzynów. Armia brytyjska w sile około 10 000 składała się z weteranów wojen napoleońskich oraz z ochotników karaibskich.
Brytyjczycy dotarli pod umocnienia amerykańskie w Nowy Rok 1815 i podjęli oblężenie. Ze szturmami powstrzymali się do czasu przybycia głównych sił. W czasie wymiany ognia i potyczek pomiędzy stronami zginęło 46 Brytyjczyków i 24 Amerykanów oraz wielu odniosło rany. Generalny szturm na amerykańskie szańce rozpoczął się 8 stycznia. Amerykanie odparli trzy potężne szturmy, tracąc zaledwie 71 żołnierzy. Straty brytyjskie były kolosalne i osiągnęły 2000 żołnierzy, w tym dwóch generałów. Po nieudanej akcji Brytyjczycy wycofali się, opuszczając region południowej Luizjany na zawsze.
Zobacz także: słynne bitwy