Bitwa pod Lundy's Lane

Z Wikipedii

Bitwa pod Lundy's Lane

Bitwa pod Lundy’s Lane– bitwa wojny brytyjsko-amerykańskiej 1812 roku, która odbyła się w trzecim roku 25 lipca 1814, pod miastem Niagara.

Odział amerykański o liczbie 2000 żołnierzy zaatakował dobrze przygotowany do walki i uzbrojony w artylerię równie liczebny odział brytyjski. Brytyjczycy liczyli na swoją przewagę ognia i ogólną przewagę taktyczną. Amerykanie zaatakowali baterię artylerii. Doznając ciężkich strat zdobyli szaniec późnym popołudniem. Bitwa przeciągnęła się do zmroku. Zapadające ciemności i dymy od wystrzałów pokrywające pole walki znacznie ograniczyły widoczność, tak że wielu żołnierzy po obu stronach zginęło od własnego ognia. Bitwa zakończyła się około północy, kiedy to obie strony zdecydowały się wycofać z pola bitwy. Amerykanie odeszli w stronę Fortu Erie paląc za sobą mosty by utrudnić ewentualny brytyjski pościg. Po drodze Amerykanie rozbili niewielki odział brytyjski broniący im dostępu do Fortu.

Bitwa pod Lundy’s Lane była najbardziej krwawą bitwą wojny. Obie strony straciły około 45% swych sił. Bitwa uznawana jest za nierozegraną, choć obie strony ogłosiły swoje zwycięstwo. Bitwa ta zakończyła amerykańskie próby zajęcia Kanady. Od tego momentu wojna toczyła się wyłącznie na terenie USA.

Zobacz też: słynne bitwy