Bitwa pod Baltimore

Z Wikipedii

Bitwa pod Baltimore – bitwa wojny brytyjsko-amerykańskiej 1812 roku, która odbyła się w dniach 12 do 13 września 1814, pod miastem Baltimore.

W Baltimore, jednym z największym portów amerykańskich, brytyjska blokada uwięziła największą ilość statków amerykańskich. Stale się ona powiększała, gdyż w czasie wojny Amerykanie budowali nowe jednostki. Bliska ukończenia była olbrzymia fregata USS Java, której włączenie do floty mogło doprowadzić do przełamania blokady. W tym samym czasie miasto przepełnione było towarami, czekającymi na wywózkę do Europy. Dla Brytyjczyków zdobycia miasta wiązało by się z cennymi łupami, zażegnaniem niebezpieczeństwa zmiany sytuacji na morzach oraz przechyleniem szali zwycięstwa wojnie na swoją stronę.

11 września około 3 tysięcy żołnierzy przetransportowani statkami do North Point rozlokowało się wokół Fortu Mc Henry, na którym skupiła się obrona amerykańska. 13 września rozpoczęło się bombardowanie fortu. Salwy armatnie oddawane ze statków stojący nieopodal brzegu zasypywały gradem pocisków umocnienia. Amerykanie byli jednak dobrze do bitwy przygotowani. Na wałach zainstalowana byłą bateria 32 funtowych dział, która odpowiedziała na ogień rażąc brytyjską flotę. Po niemal dwóch dniach intensywnego obstrzały, kiedy to każda ze stron oddała od 1500 do 1800 salw artyleryjskich brytyjska flota oddaliły się poza pole rażenia. Brytyjscy widząc niepowodzenia wycofali wojska lądowe, które zostało zaokrętowane i odpłynęły do Kanady.

Wczesnym rankiem, obserwując bitwę ze statku, Francis Scott Key zobaczył ogromny sztandar amerykański. Nikt nie spodziewał się, że przetrwał angielski ostrzał rakietowy. Widok tak go wzruszył, że napisał wiersz, który jest dzisiaj hymnem Stanów Zjednoczonych

Sztandar z piętnastoma gwiazdami i pasami, który ogromnie wzmocnił morale obrońców