Bitwa o Tobruk

Z Wikipedii

Bitwa o Tobruk była długą konfrontacją między Osią a Aliantami w czasie II wojny światowej. trwała od 11 kwietnia 1941. Zakończyła się 7 grudnia 1941 roku podczas gdy brytyjska 8 armia wyzwoliła Tobruk w ramach operacji Crusader. Podczas poprzednich operacji: Brevity i Battleaxe nie zdołano wyzwolić Tobruku.

[edytuj] Obrońcy

W Tobruku początkowo broniła się 9 Dywizja Piechoty gen. Leslie Morsheada wraz z 18 Brygadą Strzelców, kilkoma brytyjskimi pułkami artylerii i nie w pełni kompletną 32 brygadą czołgów. Cała załoga twierdzy liczyła ok. 36 tys. ludzi, dysponowano 120 czołgami, 76 działami przeciwlotniczymi oraz sześcioma pułkami artylerii polowej i przeciwpancernej. Po kilku miesiącach oblężenia zapadła decyzja o wycofaniu Australijczyków z Tobruku, tłumacząc się zbyt dużymi stratami. W ich miejsce postanowiono powołać brytyjską 70 Dywizję Piechoty i za zgodą gen. Sikorskiego - polską Samodzielną Brygadę Strzelców Karpackich oraz brygadę czechosłowacką.

[edytuj] Atakujący

Głównymi przeciwnikami "Szczurów Tobruku" był dywizje włoskie: Brescia, Pavia, Trento i Bologna oraz niemiecka 15 Dywizja Pancerna. Głównodowodzącym był tu, ale tylko teoretycznie, Włoch marszałek Ettore Bastico. Faktycznie jednak dowodził w polu generał porucznik Rommel.

[edytuj] Podsumowanie

Tobruk był pierwsza brytyjska twierdzą skutecznie bronioną podczas II wojny światowej. Była to jedna z pierwszych dużych porażek Osi. Straty aliantów w tej bitwie to przynajmniej 4000 żołnierzy, w tym 109 Polaków. W styczniu 1942 roku rozpoczęła się druga ofensywa Rommla, w której udało mu się zdobyć Tobruk. On sam zaś, po tej akcji został awansowany na feldmarszałka.