Biegus wielki

Z Wikipedii

Biegus wielki (Calidris tenuirostris Horsfield, 1821) – średni ptak wędrowny z rodziny bekasowatych, zamieszkujący północno-wschodnią Syberię. Zimuje w Azji południowo-wschodniej, Australii i na azjatyckich wybrzeżach Oceanu Indyjskiego. Do Polski zalatuje wyjątkowo.

Cechy gatunku

W szacie godowej samiec ma białą głowę, szyję i pierś bardzo gęsto pokrytą czarnymi plamami. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe czarne z dużymi, rdzawymi plamami na łopatkach. Spód ciała biały, dziób i nogi czarne. Samica nieco większa, z mniejszymi rdzawymi plamami. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała bladoszary, a spód biały. Na wierzchu i piersi ciemne cętki.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 27 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 55 cm
waga ok. 115-250 g

Biotop

Tundra, poza okresem lęgowym morskie wybrzeża.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 4 jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 21 dni przez obydwoje rodziców. Pisklętami opiekuje się wyłącznie samiec.

Pożywienie

Bezkręgowce uzupełniane w okresie lęgowym pokarmem roślinnym.

Ochrona

Gatunek chroniony

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii, fauna Polski, ptaki Polski.