Belizariusz
Z Wikipedii
Belizariusz (Belisarius) (505-565) - wódz bizantyjski podobno słowiańskiego pochodzenia (Białozór ?) żyjący w VI wieku. Urodził się na pograniczu Tracji i Macedonii, a karierę wojskową rozpoczynał jako przyboczny gwardzista Justyniana.
Podczas wojny Bizancjum z Persją, jako magister militum per Orientem został głównodowodzący armią na Wschodzie. Po pierwszych niepowodzeniach, w 530 r. zwyciężył Persów w bitwie pod Daras, ale w 532 roku przegrał wielką bitwę pod Sura nad Eufratem, po czym został pozbawiony dowództwa i odwołany do stolicy. W Konstantynopolu uczestniczył w krwawym stłumieniu powstania Nika w 532 roku. Na polecenie cesarza Justyniana w roku 533 Belizariusz przeprawił się do Afryki, zajął Kartaginę i w decydującej bitwie pod Trikameron pokonał wandalskiego króla Gelimera. Po podboju państwa Wandalów w Afryce Północnej odbył triumf w Konstantynopolu.
31 grudnia 535 roku Belizariusz wylądował na Sycylii i wkroczył do Syrakuz. Następnie przeprawił się do Italii, gdzie po zwycięskiej bitwie zdobył Neapol. Król Gotów, Witigis, oddał Belizariuszowi Rzym bez walki i wycofał się do Rawenny. Potem jednak oblegał Belizariusza w Rzymie przez ponad rok. Belizariuszowi udało się w końcu odeprzeć oblężenie i ścigając Witigisa zajął Rawennę, biorąc króla Gotów do niewoli. Belizariusz wrócił do Bizancjum, oficjalnie po to, by objąć dowództwo na Wschodzie, jednak Justynian Wielki odmówił mu triumfu. W roku 550 wrócił do Italii, lecz nie odniósł większych sukcesów z powodu braku wojska (kolejne zajęcie i opuszczenie Rzymu). Belizariusz pod koniec życia popadł w niełaskę u cesarza i wrócił do Konstantynopola, gdzie, oślepiony i upokorzony, spędził resztę życia.
Sekretarzem Belizariusza był Prokop z Cezarei, który opisał dzieje walk w Afryce i Italii ("De bello Wandalorum" i "De bello Gothico"), oraz napisał "Historię sekretną".
Żoną Belizariusza była Antonina, faworyta cesarzowej Teodory.
