Barcelona Guayaquil
Z Wikipedii
| Pełna nazwa | Barcelona Sporting Club | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przydomek | Toreros, Canarios, El Ídolo del Astillero, El Idolo del Ecuador |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data założenia | 1 maja 1925 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stadion | Estadio Monumental Isidro Romero Carbo, Guayaquil, Ekwador |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba miejsc | 89932 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prezes |  Ing. Galo Roggiero |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener |   Mario César Jacquet |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | Campeonato Ecuatoriano de Fútbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Clausura 2006 | 3 miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Barcelona Sporting Club jest ekwadorskim klubem piłkarskim z siedzibą w mieście Guayaquil, założonym w roku 1925.
Spis treści |
[edytuj] Osiągnięcia
- Mistrz Ekwadoru (13): 1960, 1963, 1966, 1970, 1971, 1980, 1981, 1985, 1987, 1989, 1991, 1995, 1997
- Copa Guayaquil (6): 1950, 1955, 1961, 1963, 1965, 1967
- Copa Asoguayas: 2006
- Półfinał Copa Libertadores: 1971, 1972, 1986, 1987, 1992
- Finał Copa Libertadores: 1990, 1998
- Copa Antonio Albán Delgado: 1993
[edytuj] Historia
[edytuj] Założenie klubu
Klub założony został 1 maja 1925 w domu hiszpańskiego emigranta z Barcelony, Eutimi Péreza i nazwany został tak jak klub FC Barcelona. W latach 40-tych XX wieku gdy zaczęła rosnąć popularność ekwadorskiej Barcelony, częściowo dzięki cudownym meczom przeciwko 
Deportivo Cali w pierwszym międzynarodowym towarzyskim meczu i znakomitym zwycięstwie nad Millonarios Bogota. W tym czasie Millonarios był uważany za jeden z najsilniejszych klubów świata, z powodu tak zwanego "okresu Eldorado" kiedy to przybyła do Kolumbii z Argentyny cała plejada fenomenalnych graczy z Alfredo di Stefano, z mniej słynnym ale nie gorszym Adolfo Pernerą oraz Nestorem Rossi na czele. Historyczny mecz odbył się w Guayaquil w obecności 30000 widzów. Barcelona pokonała Millonarios 3:2.
- Pierwszy mecz: 15 czerwca 1925 przeciwko C.S. Ayacucho (1:0)
- Pierwszy mecz międzynarodowy: 19 marca 1931 z Deportivo Cali (4:4)
[edytuj] Lata 70-te
Po roku 1971 Barcelona ustaliła już swa pozycję jako najbardziej popularnego klubu w Ekwadorze. Osiągnęła to dzięki licznym tytułom mistrza kraju. Jednak na arenie międzynarodowej wszystkie występy kończyły się dotąd na pierwszej rundzie Copa Libertadores. Jednak rok 1971 był inny, z młodym wizjonerskim prezydentem klubu, który zatrudnił kluczowych miedzynarodowych graczy, a wśród nich byłego reprezentanta Brazylii Jose "Pepe" Paes, byłego reprezentanta Peru Pedro "Perico" Leona i ekwadorską supergwiazdę Alberto Spencera (Alberto Spencer grał przez ostatnie 10 lat dla 
Peñarol Montevideo, zdobył wiele krajowych i międzynarodowych tytułów, strzelił 54 gole w Copa Libertadores, stając się dzięki temu najlepszym strzelcem w historii turnieju, lepszym od samego króla futbolu Pelego).
Z takim zespołem udało się osiągnąć półfinał i odnieść prawdopodobnie najsłynniejsze zwycięstwo w historii klubu nad trzykrotnym triumfatorem Copa Libertadores - Estudiantes La Plata (1:0 na wyjeździe). Najbardziej niesamowite było to, że była to pierwsza od trzech lat porażka argentyńskiej drużyny na własnym boisku w Copa Libertadores. Zwycięskiego gola w tym epokowym meczu zdobył hiszpański katolicki ksiądz, traktujący futbol jako hobby - Juan Manuel "El Cura" Bazurco. Do finału nie udało się jednak awansować, ale klub zdobył sobie tym występem niemałą sławę w skali całego kontynentu.
W roku 1972 Barcelona z tymi samymi zawodnikami znów dotarła do półfinału Copa Libertadores.
Po tych dwóch latach niezwykłych na skalę ówczesnego ekwadorskiego futbolu sukcesach nastało 8 lat bardzo słabych. W tym okresie Barcelona ani razu nie zdobyła mistrzostwa kraju oraz nie zdołała zakwalifikować się do Copa Libertadores.
[edytuj] Lata 80-te
Lata 80-te to dominacja Barcelony w lidze ekwadorskiej, w której zdobyła w tym okresie większość tytułów mistrza Ekwadoru. Także na arenie międzynarodowej klub zdołał nawiązać do okresu swej chwały, gdy dwa razy z rzędu dotarł do półfinału Copa Libertadores - w roku 1986 i 1987. W roku 1987 ukończono ostatecznie budowę nowego klubowego stadionu o pojemności 55000 miejsc (wszystkie miejsca siedzące). Stadion nazwany został Estadio Monumental.
[edytuj] Pełna sławy dekada lat 90-tych
Początek lat 90-tych to była najbardziej błyskotliwa epoka w historii klubu. W roku 1990 pod przewodnictwem nowego prezesa klubu i z nową intencją próby zdobycia Copa Libertadores, klub zatrudnił wybitnych piłkarzy zagranicznych. Byli to: mistrz świata z 1986 Marcelo Trobbiani, zdobywca Copa America z 1983 Alberto "Beto" Acosta oraz kolejny reprezentant Urugwaju Marcelo Saralegui. Z takimi graczami oraz z grupą młodych jak i doświadoczonych piłkarzy ekwadorskich grali znakomicie, docierając aż do finału, eliminując po drodze w rzutach karnych taką potęgę jak River Plate Buenos Aires. W finale czekał kolejny słynny i bardzo trudny przeciwnik - Olimpia Asunción. Porażka na wyjeździe 0:2 okazała się nie do odrobienia. Remis 1:1 oznaczał, że puchar zdobyli rywale. Jedynym pocieszeniem był fakt, że Barcelona dzięki udanemu sezonowi zaczęła być uważana za jeden z najbardziej znaczących klubów Ameryki Południowej.
W roku 1992 Barcelona skompletowała kolejny wielki zespół który pokonał obrońcę tytułu 
Colo Colo Santiago, znów docierając aż do półfinalu Copa Libertadores. Tam przyszło zmierzyć się z potężnym 
São Paulo, trenowanym przez Tele Santanę i mającym w swym składzie takie gwiazdy światowego futbolu jak Zetti, Cafu, Rai, Muller oraz Palinha. Barcelona nie dała im rady. Wkrótce jej pogromcy zdobyli Copa Libertadores i zmierzyli się w walce o Puchar Świata z tą słynniejszą Barceloną, z Hiszpanii. I tą hiszpańską Barcelonę również pokonali.
W roku 1993 Ekwador był gospodarzem Copa America i w związku z tym zwiększono pojemność stadionu Barcelony do 75000 widzów (wszystkie miejsca siedzące), który zmienił swą nazwę na Estadio Monumental Isidro Romero Carbo. Po zakończeniu remontu zorganizowano uroczystość otwarcia unowocześnionego obiektu, na którą zaproszony został między innymi Pele. Król futbolu w swoim przemówieniu stwierdził, że Brazylia ma największy stadion świata (Maracana), ale Ekwador ma najpiękniejszy. Rok ten jednak był jednym z najsmutniejszych w historii klubu. Dnia 25 grudnia 1993, trzy dni po tym, jak Barcelona zajęła drugie miejsce w lidze ekwadorskiej, co dało prawo występu w Copa Libertadores, w wieku 29 lat zginął znakomity ekwadorski napastnik Carlos Munoz (w decydującym spotkaniu zdobył dla Barcelony trzy ramki).
Po wygraniu ligi ekwadorskiej w roku 1997 (jak dotąd było to ostatnie mistrzostwo Ekwadoru dla Barcelony) z pomocą takich graczy jak boliwijski internacjonał Marco "El Diablo" Etcheverry, kolumbijska gwiazda Anthony "El Pipa" De Avila i reprezentant Ekwadoru Agustin "Tin" Delgado Barcelona w roku 1998 przystąpiła do walki o Copa Libertadores. Pomimo posiadania wielu wiekowych graczy klub dotarł aż do finału, gdzie zmierzył się z Vasco da Gama Rio de Janeiro. Po porażce 0:2 w Rio de Janeiro i 1:2 u siebie znów trzeba było pogodzić się z tytułem finalisty. Jedynym pocieszeniem był fakt, że słynny hiszpański magazyn piłkarski Don Balon , który opublikował swój coroczny ranking 40 najsilniejszych klubów świata, umieścił Barcelonę na 10 miejscu, potwierdzając tym samym, że jest to klub światowej klasy.
Niestety, następne lata nie były dla Barcelony pomyślne, ale w ostatnich latach trzykrotne wicemistrzostwo Ekwadoru (w 2002, 2003 i 2005 roku) zwiastuje, że okres kryzysu klub ma już za sobą i jest na najlepszej drodze do odzyskania dawniej prezentowanego poziomu.
[edytuj] Słynni gracze w historii klubu
- Enrique Cantos (†) ("Pajarito")
- Clímaco Cañarte
- Luis Capurro
- Sigfredo Agapito Chuchuca (†)
- Helio Cruz (†)
- Eduardo Hurtado ("El Tanque")
- Iván Hurtado ("Bam-Bam")
- Iván Kaviedes ("Nine")
- José Gavica ("Pepín")
- Jimmy Izquierdo (†)
- Vicente Lecaro ("El Ministro")
- Heráclides Marín (†)
- Jimmy Montanero ("El Mormón")
- Carlos Luis Morales (bramkarz)
- Carlos Muñoz (†) ("Frentón")
- Washington Muñoz ("Chanfle")
- Luciano Macías
- Hólger Quiñónez
- Juan Madruñero
- Galo Vásquez
- Alberto Spencer ("Cabeza Mágica")
- Marcelo Trobbiani
- Alejandro Alfaro Moreno
- Rubén Dario Insúa
- Marcelo Saralegui
- Víctor Ephanor
- Janio Pinto
- José Paes (przydomek "Pepe")
Juan Manuel Bazurco ("Cura")
Marco Antonio Etcheverry ("El Diablo")
Pedro Leon (przydomek "Perico")- Anthony de Ávila ("Pipa")
- Elkin Soto ("Sultan")
[edytuj] Słynni trenerzy w historii klubu
- Miguel Brindisi
- Jorge Habergger
- Salvador Capitano
- Rubén Insúa
- Víctor Luna
- Juan José Pelaez
- Jorge "El Indio" Solari
- Severino Vasconcelos
- Mario César Jacquet
[edytuj] Informacje o klubie
Barcelona ma już ustaloną pozycję najbardziej popularnego klubu w Ekwadorze, ponadto ma zdobytych najwięcej (13) tytułów mistrza Ekwadoru a także jest jedynym ekwadorskim klubem, który dotarł do finału Copa Libertadores, i to dwukrotnie. Domowe mecze Barcelona rozgrywa na ogół na stadionach Estadio George Capwell oraz Estadio Modelo Alberto Spencer, a w roku 1987 klub przeniósł się na Estadio Monumental de Barcelona (zwany op roku 1997 Estadio Monumental Isidro Romero Carbo). Klub ma 97745 zarejestrowanych stałych członków. Najgroźniejszymi rywalami Barcelony w Ekwadorze są: Emelec Guayaquil, Nacional Quito oraz LDU Quito.
Barcelona utrzymuje drużyny młodzieżowe w kategoriach wiekowych do 18 i do 20 lat. Klubem-filią Barcelony jest występujący w lidze znanej jako Segunda Categoría "A" Atlético Guayaquil. Gracze Atlético Guayaquil trenowani są przez peruwiańskiego szkoleniowca Hernána Saavedrę, a najlepsi z młodych piłkarzy tego klubu będą mieli szansę na grę w Barcelonie.
[edytuj] Aktualny skład
Stan z 3 września 2006
- 1 José Francisco Cevallos (bramkarz)
- 13 Jairo Montaño (obrońca)
- 4 Samuel Vanegas (obrońca)
- 2 Raul Noriega (obrońca)
- 6 Fricson George (obrońca)
- 5 Edwin Tenorio (pomocnik)
- 11 Elkin Soto (pomocnik)
- 16 Leonardo Soledispa (pomocnik)
- 15 Nicolas Ascencio (napastnik)
- 10 Johnny Baldeon (napastnik)
- 9 Derlis Florentín (napastnik)
- 1 Edwin Villafuerte (bramkarz)(przydomek "Chupafuerte")
- 12 Giovanni Camacho (bramkarz)
- 22 Paul Alarcon (bramkarz)
- 30 David García (obrońca)
- 33 Víctor Montoya (obrońca)
- 3 Diego Martinez (obrońca)
- 25 Gilbert Quiñonez (obrońca)
- 25 Hermen Guerrero (obrońca)
- 14 Angel Escobar (pomocnik)
- 29 Alex Bolaños (pomocnik)
- 30 Diego Lara (pomocnik)
- 29 Jefferson Torres (pomocnik)
- 30 Walter Zea (pomocnik)
- 21 José García (pomocnik)
- 50 Mike Rodríguez (napastnik)
- 35 Nestor Rodríguez (napastnik)
- 36 Franklin Quiñónez (napastnik)
- 8 Iván Kaviedes (napastnik)
- 7 Rafael Capurro (napastnik)
[edytuj] Zmiany w składzie podczas sezonu 2006/07
Przybyli:
- Diego Martinez - transfer z Sportivo Luqueño Luque
- Elkin Soto - transfer z Once Caldas Manizales
- Samuel Vanegas - transfer z Once Caldas Manizales
- Derlis Florentín - transfer z Sportivo Luqueño Luque
- Jairo Montaño - transfer z Delfin F.C.
- Iván Kaviedes - transfer z Argentinos Juniors Buenos Aires
- Rafael Capurro - transfer z LDU Portoviejo
- Jefferson Torres - transfer z America Cali
- Walter Zea - transfer z Universidad Católica Quito
Odeszli:
- Rafael Ueta - transfer do Ponte Preta Campinas
- Néider Morantes - transfer do Independiente Medellín
- Victor Bonilla - zwolniony z kontraktu z powdu słabych występów
- Agustín Delgado - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do LDU Quito
- Armando Paredes - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Emelec Guayaquil
- Walter Ayoví - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Nacional Quito
- Augusto Poroso - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Aucas Quito
- Franklin Corozo - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Emelec Guayaquil
- Angel Fernandez - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Nacional Quito
- Danny Vera - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych, przeszedł do Nacional Quito
- Jasson Zambrano - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych
- Freddy Grizales - wyrzucony z powodów dyscyplinarnych
[edytuj] Stadion - informacje
- Nazwa: Estadio Monumental Isidro Romero Carbo
- Miasto: Guayaquil
- Pojemność: 89990
- Oddany do użytku: 27 grudnia 1987 (pierwszy mecz Barcelona - Peñarol Montevideo 2:1)
- Rozmiary boiska: 105 m X 70 m
