Anna Iwaszkiewiczowa

Z Wikipedii

Anna Iwaszkiewiczowa, z domu Lilpop, pseudonim literacki: Adam Podkowiński (ur. 17 grudnia 1897 w Brwinowie, zm. 23 grudnia 1979 w Stawisku), żona pisarza Jarosława Iwaszkiewicza, pisarka i tłumaczka.

Była córką bogatego przemysłowca Stanisława Wilhelma Lilpopa. Gdy miała 4 lata jej matka Jadwiga ze Stankiewiczów porzuciła męża dla znanego pianisty Józefa Śliwińskiego; od tej pory wychowywał ją ojciec i ciotka: Aniela z Lilpopów Pilawitzowa (matce zabroniono kontaktów z córką). Od 1915 do 1918 przebywała z ojcem w Rosji (Moskwa i Kijów). Ten pobyt przyczynił się do ukształtowania jej talentu literackiego: studiowała w moskiewskiej Wszechnicy Polskiej, uczyła się języków obcych, interesowała muzyką i teatrem. W Rosji zapoznała się z twórczością Skriabina, który stał się jej ulubionym kompozytorem i którego muzykę propagowała w Polsce, m.in. organizując koncerty muzyki Skriabina w Warszawie.

12 września 1922, wbrew woli ojca, poślubiła Jarosława Iwaszkiewicza (wówczas początkującego poetę). Dla Iwaszkiewicza zerwała kilkuletnie narzeczeństwo z księciem Krzysztofem Radziwiłłem. To małżeństwo ułatwiło jej kontakt ze środowiskiem artystycznym i literackim. Urodziła córki: Marię i Teresę. Była kobietą wrażliwą i skomplikowaną o skłonnościach biseksualnych, zdominowaną przez męża, który nie krył przed nią swoich homoseksualnych upodobań. Cierpiała na depresję i problemy psychiczne. Coraz bardziej szukała oparcia w żarliwej religijności katolickiej. Przez wiele lat pisała Dzienniki, które pokazują jej talent i niebanalną osobowość. Małżeństwo z Iwaszkiewiczem okazało się udane, co potwierdził sam pisarz: Właściwie mówiąc, nasze małżeństwo jest bardzo szczęśliwe, chyba najszczęśliwsze ze wszystkich, jakie znałem, bez żadnych wielkich dziur (9.IV.1966), Zostaje we mnie uczucie radości i wdzięczności dla Hani [Anny], która stała się taka nudna i nieznośna, ale jest taka jedyna na świecie, gdybym jej nie spotkał, to co bym ja robił? (25.III.1974).

Za życia opublikowała niewiele, głównie eseje na temat twórczości Prousta, Conrada i Tomasza Manna (częściowo pod pseudonimem). Tłumaczyła głównie literaturę francuską (Marcel Proust, Michel Butor, Alain-Fournier, także Thomas Marton i Alfred Whitehead). Pod koniec życia wydała książkę Nasze zwierzęta (1978). Jej najwybitniejszym dziełem są Dzienniki i wspomnienia (wydane w 2000 r.), zawierające cenne opisy życia w okresie międzywojennym oraz wspomnienia m.in. o Karolu Szymanowskim- krewnym męża Anny.