Andrzej Kosiński

Z Wikipedii

Andrzej Kosiński ps. Rawicz (ur. 11 lutego 1890, zm. 8 czerwca 1946) – polski lekarz, żołnierz Wojska Polskiego i AK. Represjonowany przez NKWD.

Przyszedł na świat w rodzinie ziemiańskiej o silnych tradycjach patriotycznych w guberni czernihowskiej jako syn Andrzeja i Leokadii (lub Emilii) z Mierżwińskich.

W 1916 r. ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim. W czasie I wojny światowej początkowo pracował w Czerwonym Krzyżu, a następnie w wojsku rosyjskim. Za męstwo otrzymał odznaczenia: Krzyż św. Jerzego 4. stopnia, św. Włodzimierza 4. stopnia bojowy i św. Stanisława 3. stopnia bojowy.

W latach 1918-1919 był dowódcą oddziału walczącego w powiecie taraszczańskim przeciw bolszewikom. W 1920 r. wstąpił do Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za waleczność w bitwie pod Nawozem został przedstawiony do Krzyża Walecznych.

Do 1924 r. pracował jako lekarz wojskowy w stopniu kapitana, a następnie jako lekarz cywilny.

Od początku II wojny światowej w 110. Pułku Rezerwowym Ułanów, następnie w Narodowej Organizacji Wojskowej (członek Komendy Głównej), a od 1942 r. w AK w stopniu majora. Był kierownikiem Wydziału Zdrowia w Okręgowej Delegaturze Rządu RP na Białostocczyznę. Za działalność w AK został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wkroczeniu do Białegostoku w 1944 r. wojsk sowieckich, aresztowany i wywieziony do więzienia Lefertowo w Moskwie. Następnie poprzez więzienie w Charkowie trafił do obozu NKWD Riazań-Diagilewo, gdzie zmarł.

[edytuj] Bibliografia

1. Władysław Żarski-Zajdler, Ruch oporu w latach 1939-1944 na Białostocczyźnie.
2. Białostocczyzna 1944-1945 w dokumentach podziemia i oficjalnych władz, ISBN 83-86759-48-8
3. K. Komorowski, Konspiracja wojskowa obozu narodowego 1939-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny, 1988 nr 1.
4. Teczka akt personalnych Andrzeja Kosińskiego, Centralne Archiwum Wojskowe.