Alessandro Del Piero

Z Wikipedii

Alessandro Del Piero
Informacje ogólne
Data urodzenia	9 listopada 1974
Miejsce urodzenia	Conegliano, Włochy
Pseudonim	Alex
Pozycja	napastnik
Informacje klubowe
Obecny klub	Juventus Turyn
Numer	10
Kluby
Lata	Klub	Występy (gole)
1991–1993 1993–	Calcio Padova Juventus Turyn	14(1) 492(202)
Reprezentacja narodowa
1995–	Włochy	80 (27)

Alessandro Del Piero (ur. 9 listopada 1974 w Conegliano we Włoszech) – piłkarz Juventusu Turyn, wielokrotny reprezentant Włoch.

Spis treści 1 Kariera klubowa 1.1 Początki kariery 1.2 Lata 1995-1997 1.3 Rok 1998 1.4 Sezon 1999/2000 1.5 Sezon 2001/2002 1.6 Lata 2003-2005 1.7 Sezon 2005/2006 1.8 Sezon 2006/2007 2 Reprezentacja 3 Ciekawostki

[edytuj] Kariera klubowa

[edytuj] Początki kariery

W wieku 9 lat zaczęła się przygoda Del Piero z klubem w San Vendemiano. Jego pierwszym trenerem był Umberto Prestia. Gdy dołączył do drużyny był jej najmniejszym członkiem. Del Piero grał w San Vendemiano bardzo dobrze, ciągle podwyższając swój poziom. Podczas jednego z meczów jego drużyna była obserwowana przez Vittorio Scantaburlo, obserwatora drugoligowej drużyny AC Padwa i Del Piero został zauważony. I tak po czterech latach spędzonych w San Vandemiano Alessandro Del Piero opuścił rodzinę, rodzinne miasto i przeniósł się do Padwy. W tym klubie spędził dwa lata. Przez te dwa sezony rozwijał swe umiejętności w Serie B, gdzie zagrał w 14 meczach strzelając jedną bramkę.

22 listopada 1992 zaczął grę w podstawowym składzie Padwy w meczu przeciw Ternanie. Wówczas jego partnerami z drużyny byli tacy piłkarze jak Angelo Di Livio, Demetrio Albertini, Antonio Bennarivo. Po udanych występach w Serie B Del Piero zostaje zauważony przez działaczy Juventusu oraz Milanu. W wieku lat 19 przeniósł się do Turynu. W Juventusie zaczynał w zespole juniorów – Primavierze. Wraz z tą drużyną wygrał turniej w Viareggio. Pomogło mu to w dostaniu się do pierwszego zespołu. 12 września 1994 nastąpił jego debiut w Serie A, w meczu przeciwko Foggi, zakończony remisem 1:1. W następnym meczu z Regginą dostał kolejną szansę. W 80 minucie został wprowadzony na boisko za Fabrizio Ravanelliego. 10 minut gry wystarczyło, aby zanotował swoją pierwszą bramkę w Serie A.

Po niedługim czasie zdobywa swojego pierwszego hat-tricka w zawodowej karierze w meczu z Parmą. W decydującym o mistrzostwie meczu, Juventus przegrywał z Fiorentiną 0:2, wówczas dwa trafienia zaliczył Gianluca Vialli, a zwycięskiego gola zdobył właśnie Del Piero.

[edytuj] Lata 1995-1997

Juventus zdobywa Scudetto, Ligę Mistrzów, Puchar Europy, Puchar Interkontynentalny i to wszystko za sprawą przepięknych goli Alessandro Del Piero. Bardzo często jego bramki decydowały o zwycięstwie Juventusu m.in. zdobywając decydującego gola w Pucharze Interkontynentalnym z River Plate dał Juventusowi miano najlepszej drużyny globu.

[edytuj] Rok 1998

Gorsze chwile nadeszły wraz z rokiem 1998. Podczas MŚ we Francji grał mało. Włosi, kandydujący do zdobycia mistrzostwa odpadli w ćwierćfinale. Del Piero był tylko rezerwowym. Po mistrzostwach szkoleniowiec Romy Zdenek Zeman, bezpodstawnie oskarżył Del Piero oraz innych wielkich graczy Juve o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Nie potrafił uwierzyć w zbyt szybki przyrost mięśni u tych graczy, na które zapracowali sobie tylko i wyłącznie ciężką pracą i poświęceniem.

8 listopada 1998 podczas ligowego meczu z Udinese Calcio, Del Piero ulega bardzo ciężkiej i skomplikowanej kontuzji, która wyłącza go z gry na okres 9 miesięcy. Wówczas poddaje się operacji w USA i przez kolejne 3/4 roku dochodzi do formy. Pod jego nieobecność Juve spisywał się bardzo słabo, zajmując dopiero 6 lokatę w Serie A. Del Piero powraca 4 sierpnia 1999. Po powrocie podpisuje z Juventusem 5-letni kontrakt, który sprawia, że Del Piero jest w tym czasie najlepiej zarabiającym piłkarzem na świecie.

[edytuj] Sezon 1999/2000

Sezon 1999/00 jest bardzo ważny dla Del Piero. Po kontuzji stał się już dojrzałym i doświadczonym piłkarzem. Skończyła się era Lippiego i nadeszły dwa sezony pracy Ancelottiego. Del Piero zdobywa z Juve 2 wicemistrzostwa Włoch i kilka nagród na najlepszego gracza sezonu, w różnych kategoriach. 12 lutego umiera Gino Del Piero – ojciec Alessandro. Pogrążony w smutku w następnym meczu strzela bramkę, dedykując ją ojcu.

[edytuj] Sezon 2001/2002

Sezon 2001/02 to powrót Lippiego. Po kontuzji nie ma śladu, a Del Piero jest jeszcze lepszym piłkarzem niż przedtem. Przygoda z Ligą Mistrzów dla Juventusu kończy się w drugiej rundzie grupowej. Wspaniały atak Del Piero – Trezeguet prowadził Juventus do 26 mistrzostwa kraju. Przed ostatnią kolejką Juve był drugi, z jednym punktem straty do Interu Mediolan. "Bianconeri" musieli pokonać Udinese i liczyć na potknięcie Interu w meczu z Lazio. Lazio wygrało 4:2, a Juve po bramkach Del Piero i Trezegueta wygrywa i zdobywa "scudetto". Alessandro został ponownie wybrany najlepszym napastnikiem sezonu.

[edytuj] Lata 2003-2005

Sezon 2002/03 był jednym z lepszych w wykonaniu Aleksa. Wraz Trezeguetem i Nedvedem stworzyli najgroźniejsze trio w Lidze Mistrzów. Juventus w tym sezonie doszedł do finału Ligi Mistrzów przegrywając w finale z Milanem w rzutach karnych. Na pocieszenie Juventus zdobyło "scudetto". Sezon 2003/04 to jedno wielkie rozczarowanie. Juventus nie zdobywa żadnego trofeum, a w dodatku przegrywa w lidze z Romą aż 4:1. Juventus kończy sezon na 3 miejscu. W finale pucharu Włoch przegrywa w dwumeczu z Lazio Rzym. Sezon 2004/05 to w miarę udany sezon dla Juve. W letnim okienku transferowym do Juventusu przybywają Emerson, Ibrahimović, Mutu, Cannavaro i Zebina. W Lidze Mistrzów odpada w ćwierćfinale z Liverpoolem, który potem sięga po to trofeum. Del Piero gra cały czas poniżej oczekiwań i często schodzi z boiska. Ma jednak momenty przebłysków dawnego geniuszu takich jak np. w decydującym o mistrzostwie meczu z Milanem, kiedy to w fenomenalny sposób zagrywa piłkę przewrotką do Davida Trezegueta, który strzela bramkę na wagę mistrzostwa.

[edytuj] Sezon 2005/2006

Sezon 2005/06 zapowiadał się dla Del Piero bardzo trudno. Trener nie widział go w pierwszym składzie dając częściej szanse gry o wiele słabiej spisujacemu się Ibrahimoviciowi. Del Piero wchodził w końcówkach meczu i strzelał bramki, często na wagę zwycięstwa, jednak konflikt z trenerem Fabio Capello trwał nadal. W tym sezonie Del Piero zdobył swoją 183 bramkę dla Juve, tym samym stał się najlepszym strzelcem w historii klubu. Alessandro otrzymał także powołanie do kadry Włoch na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Wchodził głownie w koncówkach spotkan, jednak swe szanse wykorzystywał - Marcello Lippi dajac mu szanse gry w półfinałowym meczu przeciwko Niemcom miał nosa bowiem Del Piero strzelił fantastyczną bramkę na 2-0 wbijajac gwóźdź do trumny gospodarzy. W finale Mistrzostw także wszedł pod koniec spotkania, zdobył bramkę w serii rzutów karnych (wygranych 5-4) ... Italia Mistrzem Świata!

[edytuj] Sezon 2006/2007

Po zdobyciu przez reprezentację Włoch Mistrzostwa Świata, we Włoszech doszło do rozstrzygnięcia tzw. Afery Calciopoli, w wyniku której Juventus został zdegradowany do Serie B oraz zostały mu odebrane dwa mistrzostwa Włoch z poprzednich dwóch sezonów. Jednak Alessandro Del Piero postanowił pozostać wierny swojemu klubowi. Nowym trenerem w tym czasie klubu został, przyjaciel Del Piero, Didier Deschamps. Tymczasem Del Piero w wygranym meczu z Modeną (4-0) strzela swoją 199 bramkę w koszulce Juventusu Turyn. 28 października 2006 roku nadchodzi dla kapitana Juventusu magiczny moment: w meczu przeciwko Frosinone zdobywa swoją 200 bramkę dla klubu.

[edytuj] Reprezentacja

W reprezentacji Włoch zadebiutował 25 marca 1995. Mimo wysokiej formy podczas Euro 96’ w Anglii zagrał zaledwie 45 minut. Potem były Mistrzostwa Świata we Francji w 1998, jednak na nich Del Piero również był rezerwowym. Włosi odpadli w ćwierćfinale po rzutach karnych z Francją. Większe zaufanie Alessandro zyskał u Dino Zoffa podczas ME 2000 roku. Co prawda Del Piero nie grał w każdym meczu, ale był podstawowym graczem, który pomógł reprezentacji zajść aż do finału. W finale, niestety, Włosi przegrali z Francją 1:2, prowadząc do 90 min. 1:0. Wiele osób po części obwiniało za porażkę Del Piero, który zmarnował w meczu finałowym dwie wspaniałe okazje. Następne lata w reprezentacji to czasy "panowania" Trapattoniego i MŚ w Japonii i Korei. Po raz kolejny trener nie chciał od początku postawić na Del Piero. Jednak wystarczyło mu 20 minut meczu z Meksykiem, aby strzelić gola dającego awans Italii do następnej rundy. Gdy wydawało się, że po tym wyczynie znalazł miejsce w pierwszym składzie, Squadra Azzurra pożegnała się z turniejem. W 2004 jako pewniak Del Piero jedzie na ME do Portugalii. Nie zdobywa tam jednak bramki i Reprezentacja Włoch szybko odpada po "Skandynawskim Spisku". Po rocznej przerwie nowy już trener Marcello Lippi postanawia postawić na Del Piero i powołuje go na mecze eliminacji do Mistrzostw Świata w Niemczech. Na MŚ w Niemczech Del Piero grywał głównie końcówki meczów, spisując się dobrze lecz nie zdobywając żadnej bramki aż do 4 lipca 2006. Tego dnia wszedł na drugą część dogrywki meczu półfinałowego z Niemcami i strzelił bramkę na 2:0, ostatecznie decydując o wyniku spotkania. Następnie wywalczył wraz z reprezentacją Mistrzostwo Świata.

[edytuj] Ciekawostki

Jego żoną jest Sonia Amoruso, siostra - byłego gracza Juventusu Turyn Nicoli Amoruso

---