Aleksander Gorzeński
Z Wikipedii
ks. Aleksander Gorzeński herbu Nałęcz (ur. 1670 r., zm. 2 maja lub 9 maja 1754 r. w Gnieźnie) - dziedzic dobrzycki, proboszcz dobrzycki w latach 1729-1748, kanonik krakowski i gnieźnieński, archidiakon kaliski, wikariusz generalny archidiecezji gnieźnieńskiej.
Po śmierci żony w 1728 r. wstąpił do Seminarium Duchownego i otrzymał święcenia kapłańskie. W 1729 r. został proboszczem w dobrzyckiej parafii. Ze względu na funkcje jakie pełnił w Gnieźnie w Dobrzycy zastępowali go wikariusze: ks. Franciszek Kociałkiewicz (1727 - 1735 r.), ks. Ludwik Łęski (do 1731, ks. Szymon Karszewski (1732 r.) ks. Mateusz Kurowski (1733 r.), ks. Tomasz Czarczyński (1737 r.), ks. Łukasz Płaczkiewicz (1738 - 1740 r.), kd. Franciszek Płaczek (1740 r.), ks. Wojciech Żgliński.
4 sierpnia 1729 r. otrzymał kanonię Bużenin, a w 1732 r. został kantorem gnieźnieńskim po Aleksandrze Mostowskim. Arcybiskup Teodor Potocki mianował go wikariuszem generalnym archidiecezji gnieźnieńskiej. Kolejni biskupi na stolicy gnieźnieńskiej, abp Krzysztof Szembek i abp Adam Komorowski (biskup), podtrzymali tę nominację.
W kościele dobrzyckim ufundował nowe ołtarze boczne, św. Józefa i św. Katarzyny, dobudował drugą zakrystię po północnej stronie ołtarza głównego, położył nową, dębową podłogę w prezbiterium, a w nawie ceglaną. Cały kościół wewnątrz odmalował i nakazał częściowo pozłocić ołtarze. Na terenie kościelnym zbudował nową wieżę i pokrył ją, wraz z dachem kościoła, nowymi gontami oraz nową drewnianą dzwonnicę na dwa większe dzwony. Wieża, dzwonnica i kostnica pokryte zostały gontami i obite tarcicą.
Zbudował również nowe obszerne probostwo, które składało się z jadalni, 2 pokoi mieszkalnych, 3 sypialni. Starą plebanię, po remoncie, oddał w użytkowanie wikariuszom, służbie i kuchennym.
W 1748 r., mając 78 lat, zrezygnował z funkcji dobrzyckiego proboszcza i pozostał w Gnieźnie, gdzie zmarł w wieku 84 lat; pochowany został w tamtejszej katedrze.