Adam Pawlikowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Adam Pawlikowski (ur. 21 listopada 1925 w Warszawie, zm. 17 stycznia 1976 w Warszawie) - polski aktor, dziennikarz, krytyk filmowy i muzykolog.

Był żołnierzem AK. W pierwszym dniu powstania warszawskiego został ranny, potem trafił do oflagu w Murnau. Po wojnie we Włoszech rozpoczął studia medyczne, ale w 1947 roku je przerwał i wrócił do Polski. Studiował muzykologię, a w latach 1948-1957 zajmował się krytyką filmową i muzyczną. Później zajął się aktorstwem i grał w wielu polskich filmach.

Do historii polskiego kina przeszła scena z jego udziałem z filmu Popiół i diament Andrzeja Wajdy - przy barze z Zbyszkiem Cybulskim, zapalają alkohol w kieliszkach, jak znicze dla poległych.

Mało znanym faktem jest, że jego głos w filmach podkładał aktor Zygmunt Listkiewicz.

Oficjalnie zmarł śmiercią samobójczą skacząc z okna. Prawdopodobnie jego śmierć jest powiązana z jego zeznawaniem w sądzie w sprawie Janusza Szpotańskiego. W PRL nawet obłożnie chorzy potrafili wyskoczyć z okna.

"Gomułka podobno dostał ataku szału. Zażądał procesu i skazania Szpotańskiego. W jednym ze swoich przemówień nazwał go "człowiekiem o mentalności alfonsa".

Na przesłuchaniach Szpotański zaprzeczał, jakoby był autorem tych tekstów. I wtedy stała się rzecz niesłychana, wszystkich szalenie bulwersująca: na rozprawie sądowej jako świadek oskarżenia występuje Adam Pawlikowski i zeznaje, że był przy tym, jak Szpotański pisał tę swoją "operę". I że on na pewno jest jej autorem.

Fakty te dotarły do Wolnej Europy i cała Polska dowiedziała się, że Adam Pawlikowski to ubecki kapuś, którego na żądanie Gomułki bezpieka musiała odtajnić. Podobno "Duduś" był narkomanem i morfinistą i tym to "cisi" płacili mu za infiltrację środowisk inteligenckich. I tak Szpotański poszedł na kilka lat za kratki, a dla Pawlikowskiego zaczął się koszmar.

Nikt go już nigdzie nie zapraszał, dawni przyjaciele przechodzili na drugą stronę ulicy. On, ozdoba "salonów", stał się nagle strasznie samotny i nikomu niepotrzebny. Nikt mu już nie proponował filmu, gdziekolwiek się pojawiał, siadywał samotnie. I teraz nie wiadomo, czy początkowo zaczął udawać, a po tym naprawdę zachorował, czy był chory od początku - wylądował w szpitalu psychiatrycznym."

Gazeta Wyborcza - 15/05/1998; Jerzy Karaszkiewicz - "Słodkie lata"