Venti
E Vicipaedia
In mythologia Romana, Venti (-orum, m.), Graece Anemoi (Άνεμοι), erant di ventorum quibus quibusque cursus cardinis, unde sui venti venerunt, tributi sunt, et quibus quibusque anni tempora diversa tempestatisque status tributi sunt. Ventis Romanorum et Anemois Graecorum nomina dissimilia erant, sed aliter di ventorum Romanorum, mutati propria, simillimi dis ventorum Graecorum.
Modo esse merae aurae venti efficti sunt, modo esse pennati viri, modo etiam esse equi servati in stabulis Aeoli tempestatis dei, qui Ulixi Ventos praebuit in Odysseae. Aeolus erat et similis Astraei, qui ex Hesiodo Ventorum pater erat, materque Aurora dea.
Inter quattuor Ventos primos, Aquillo (Graece Boreas) erat septentrionalis ventus ferensque hiemalem frigorem, Auster (Graece Notus) erat australis ventus ferensque procellas aestivas seras auctumnalesque, et Favonius (Graece Zephyrus) erat occidentalis ventus ferensque vernos molles aestivosque primos flatus; Eurus, orientalis ventus, nil anni temporum trium fastorum Atticorum movit, et est unus solus quattuor Ventorum horum a Hesiodo in Theogonia aque carminibusque Orphicis praetermissus esse.
Praeterea quattuor Venti minores nonnumquam attingebantur, exempli gratia in Turre Ventorum Athenis, qui ventos inter septentriones et orientem (Caecius) alius, inter solis ortum et meridiem (Apeliotes) alius, inter septentriones et occidentem (Corus) alius, et inter occasum solis et meridiem (Africus) alius significaverunt.
[recensere] Vide etiam
- Ventus
- Aeolus
- Astraeus
