Aratus solensis

E Vicipaedia

Aratus Solensis (natus circa annum CCCX a. Chr. n.; mortuus anno CCXLV a. Chr. n.) poeta graecus fuit.

Aratus Soliorum Ciliciae (non Cypri), filius Athenodori Letophilaeque, natus circa 315 a.C., poeta didacticus. Suidas dixit, Aratum discipulum grammatici Menecratis Ephesii atque philosophorum Timon Menedemique esse. Menecrates poemas de agricultura, apibus et astris scripsit; ut Varro dixit, 'ut Hesiodus Ascraeus, Menecrates Ephesius'. Circa 291, Aratus Athenas progressus est, ut litteris philosophis Praxiphane Zenoque studeat. Hic etiam Callimachi, maximi poetae aetatis, occucurrit. Antigono Gonata anno 276 rege, Pesaeus Philonides poetae Aratusque ipse in regia Macedoniae iuerunt. Hic, proximos annos duos, Aratus maximum opus suum, poemam didacticum 'Phaenomena' composuit. Opus oratione soluta Eudoxi in versos transtulit. Cum Pyrrhus Macedoniam invaseret, Aratus regia Antiochi I Seleuci filii iuit; in Macedoniam tamen regressus est. Pellae circa 240 mortus est.

Operum Arateorum solum "phaenomenon", quae graece dicuntur, MCLIV versuum poema de rebus caelestibus traditum est; quod poema maxima ex parte Eudoxum Cnidium atrologum sequitur. Aratus vero poema lima poetica emendans catasterismos, id est mutationes animantium in signa caelestia, addidit. Pars secunda operis de signis tempestatum disputat; quae pars graece "diosemeia" dicitur. Carmina Aratea notabiliora facta sunt propter siccitatem rei, quam Aratus astrologiam penitus ignorans aemulatione poetica instigatus vivificare nisus est.

Arati opus vero imitati sunt complures auctores Romani, qui veri aemuli auctoris graeci dici possunt. Inter eos sunt Manilius atque Vergilius. Versiones autem memoratu dignae Marci Tulli Ciceronis ('admodum adulescentulus'), Germanici, Avieni sunt. Cum autem Arati carmina difficiliora sint, temporibus iam antiquis ii, qui illa lexerant, in margine voluminum scholia addiderunt. Inter explanatores Geminus Rhodius (primum saeculum a.C), Achilles (circa 200 a.D) Leontius (circa 600 a.D). Nominibus siderum, quae nobis versionibus latinis tradita sunt, hodie quoque utimur; index siderum autem syntaxi mathematicae Claudii Ptolemaei (saeculi II p. Chr. n.) subest et res gravis per saeculorum decursum in traditione arabica permansit.

[recensere] de libris

• Erren, Manfred, Die Phainomena des Aratos von Soloi, Untersuchungen zum Sach- und Sinnverständnis, Wiesbaden 1967.
• Erren, Manfred, Aratos: Phainomena, Sternbilder und Wetterzeichen, München 1971.
• Fakas, Christos, Der hellenistische Hesiod, Arats "Phainomena" und die Tradition der antiken Lehrepik, Wiesbaden 2001.
• Kidd, Douglas, Aratus : Phaenomena, Cambridge 1997.
• Mair, A.W., Callimachus, Lycophron, Aratus, textum graecum cum translatione anglice, Cambridge, Mass., 1921.
• Martin, Jean, Aratos : Phénomènes, II volumina, Paris 1998.
• Martin, Jean, Scholia in Aratum vetera, Stuttgart 1974.