Lághitaeldstöð
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Lághitaeldstöð er hugtak úr eldfjallafræði og reikistjörnufræði um eldstöð sem gýs ekki kviku heldur rokgjörnum efnum eins og vatni, ammóníaki eða metani sem kallast lághitakvika. Slík eldstöð gýs yfirleitt efni í vökvaformi en það getur líka verið í gufuformi, þegar það kemur upp á yfirborðið frýs það svo í lághita umhverfisins.
Lághitaeldstöðvar finnast ekki á jörðinni heldur á sumum köldum ístunglum í ytri hluta sólkerfisins, slík eldstöð var fyrst uppgvötuð sumarið 1989 af Voyager 2 geimfari Geimferðarstofnunar Bandaríkjanna á stærsta tungli Neptúnusar, Tríton, en síðan þá hafa fundist óbeinar sannanir um lághitaeldstöðvar á tveimur tunglum Júpíters, Evrópu og Ganymedes og einu tungli Satúrnusar, Encleades. Cassini-Huygens-farið hefur þar að auki fundið lághitaeldstöð sem gýs metani á stærsta tungli Satúrnusar, Títan.
[breyta] Heimild
- Greinin „Cryovolcanism“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 10. nóvember 2005.
