Kjarnorka
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Kjarnorka er hugtak, sem haft er um þá orku sem leyst er úr læðingi atómkjarna, með kjarnasamruna eða kjarnaklofnun. Kjarnorka er notuð til þess að hreyfa farartæki, hita hús og framleiða rafmagn. Kjarnorka er notuð til þess að framleiða 7% af þeirri orku sem framleidd er í heiminum og 15.7% af framleiddu rafmagni.
Bandaríkin framleiða samanlagt mest af kjarnorku í heiminum og Frakkland framleiðir hlutfallslega mest (80%) kjarnorku. Breytilegt er á milli landa hvaða stefnu stjórnvöld þar hafa gagnvart kjarnorku.
Stór hluti raforku heimsins kemur frá kjarnorkuverum sem nýta orkuna sem losnar við klofnun úraníums til framleiðsu rafmagns. Þar sem kjarnaklofnun skilur eftir sig geislavirkan úrgang sem erfitt er að losa sig við hafa menn lengi reynt að búa til kjarnorkuver þar sem kjarnasamruna er beitt frekar en kjarnaklofnun en slíka tækni hefur vísindamönnum ekki tekist að gera arðbæra (sjá ITER). Engu að síður er verið að athuga möguleika þess að kjarnorka komi í staðinn fyrir jarðefnaeldsneyti og þannig verði hægt að draga úr gróðurhúsaáhrifum.
Dæmi eru um að alvarleg slys hafi orðið og má þá helst nefna kjarnorkuslysið í Tsjernóbyl í Úkraínu 1986. Litlu mátti muna að verra hlytist af þegar Þriggja mílna eyju kjarnorkuslysið varð 1979. Þá bræddi kjarnakljúfur úr sér en geislavirkni varð lítil og manntjón ekkert.
Sú gríðarmikla orka, sem losnar við kjarnahvörf er einnig nýtt í kjarnorkuvopnum. Einungis tvö dæmi eru um að slíkum vopnum hafi verið beitt. Það var í lok seinni heimsstyrjaldarinnar þegar Bandaríkjamenn vörpuðu sitt hvorri sprengjunni á Hírósíma og Nagasakí í Japan.
