Egils saga
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Egils saga eða Egla (borið fram Eigla) er ein elsta Íslendingasagan. Aðalpersóna hennar er Egill Skallagrímsson, 10. aldar höfðingi, vígamaður og ljóðskáld. Talið er að hún sé rituð af Snorra Sturlusyni á öndverðri 13. öld. Egla kom fyrst út í prentaðri útgáfu árið 1782. Egils saga er einkum þekkt fyrir þann mikla og fornan skáldskap sem hún hefur að geyma. Mörg afrit af handriti Eglu hafa verið rituð eftir 13. öldina en einungis tvö þeirra frá 19. öld eru varðveitt í Landsbókasafninu. Eldri afrit en frá árinu 1700 eru geymdar í erlendum bókaskemmum.
Egils saga er ólík Íslendingasögunum að því leyti að hún gerist að mestu annarsstaðar en á Íslandi. Egils saga er saga Egils Skallagrímssonar. Hann ólst upp á Borg á Mýrum, þar sem hann verður strax í æsku mikið skáld og bardagamaður. Egill ferðast víða um Norðurlöndin, Eystrasaltslöndin og England. Hann á í deilum við jafnt merka sem ómerka menn. Hann er einn fárra víkinga sem nær háum aldri og deyr hann á Mosfelli hjá fósturdóttur sinni Þórdísi undir lok 10. aldar.
