Teoría Xeral da Ocupación, o Xuro e o Diñeiro
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A 'Teoría Xeral da Ocupación, o Xuro e o Diñeiro' considérase o traballo maxistral do economista inglés John Maynard Keynes, e considérase o tratado no que se crea a terminoloxía da moderna macroeconomía. A súa data de publicación é febreiro do 1936, nunha época marcada pola Gran Depresión norteamericana. O libro comeza unha revolución económica, comunmente denominada a ""Revolución Keynesiana"", na forma na que os economistas pensan no fenómeno económico, e especialmente nos manexos do sector público, e a sua contribución á demanda da economía.
No libro de Keynes, Ensaios en Persuasión, o autor lembra os seus intentos fustrados de influenciar na opinión pública durante a Gran Depresión, a comezos dos anos trinta. A "Teoría Xeral", representa os pulos de Keynes para desprazar a opinión xeral no pensamento que existía no entorno macroeconómico.
Resumindo, a "Teoría Xeral" argumenta que o nivel de emprego na economía moderna determínase por tres factores: a propensión marxinal a consumir (a porcentaxe de calqueira incremento na renta que a xente destina para gasto en bens e servizos), a eficiencia marxinal do capital (dependente dos incrementos nas tasas de retorno), e a tasa de interese. O argumento clave no pensamento de Keynes é que unha economia debilitada pola baixa demanda (por exemplo, uhna depresión), donde hai un problema desencadeante (dificultade en acadar unha economía que avance con mais forza), entón o goberno (maís concretamente o sector público) pode incrementar a demanda xeral, incrementando os seus gastos (aínda que se incurra en Déficit Público), sen que o sector público incremente a tasa de interese dabondo para minar a eficacia desta política.
Keynes prevee na "Teoría Xeral" que os seu libro ía a comezar unha revolución na forma que os homes de negocios pensarían na política pública, e o pensamento Keynesiano (o goberno intentando afectar á demanda através dos impostos, o gasto público, e a política monetaria) foi moi influínte na época da postguerra. A 'stagflation' dos anos 70 fixeron ós intervencionistas keynesianos menos acorde cos políticos e teóricos económicos. Na maioría das economías, comezouse a creer que o manexo da demanda keynesiana era un ntema complexo, e que acarreaba pequenos danos, como deteriorar os beneficios dun presuposto público axeitado, e daba pulos á inflacción. A teoría Keynesiana sufriu do seu propio éxito ca postguerra, terminando con largos periodos de paro e pérdida de produccion, onde non se podia aplicar a teoría. De tódo-los xeitos, o Keynesianismo ainda agora mostrase na forma da Nova Economía Keynesiana, que intenta mixturar a economía neoclásica cas conclusións da política Keynesiana.
Ademáis, Keynes foi un maravilloso comunicador da lingua inglesa, cunha escritura moi fluida que se evidencia no tratado da "Teoría Xeral". Un exemplo é o capítulo 12 que fala do "Estado das Expectativas a Longo Prazo", que é considerado por moitos coma exemplo de tratado no tema da Bolsa. Pola outra banda, moito do seu libro mostra o peor da linguaxe con frase complexas e longas, que non son nada características do estilo de escritura doutras obras previas.
