Alfredo Conde
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Alfredo Conde Cid (Allariz, 6 de xaneiro de 1945) é un escritor e político galego.
Naceu no seo dunha familia galeguista de clase media. Estudou náutica na Escola Superior de Náutica da Coruña e historia na Universidade de Santiago de Compostela. Traballou como mariño e tamén como profesor de historia nun colexio privado. Foi deputado no Parlamento Galego como independente no grupo do PSdeG (1981-1993) e conselleiro de cultura con Fernando González Laxe (1987-1990). Foi o primeiro presidente do PEN Clube de Galicia (1990-1991).
A súa primeira obra foi o poemario Mencer de lúas (1968). Pero Alfredo Conde é coñecido sobre todo pola súa obra narrativa que comeza en 1974 co libro de relatos Mementos de vivos. En 1978 publica Contubernio catro de Tomé S. e Come e bebe que o barco é do amo. En 1981 sae do prelo Breixo e en 1982 Memoria de Noa. Pero Conde fíxose coñecido en toda Galicia coa publicación de Xa vai o griffón no vento (1984) que obtivo o Premio Nacional de Literatura, e que se traduciu con éxito a varias linguas. En 1989 publica Música sacra e en 1991 coa novela en castelán Los otros días gaña o Premio Nadal. As súas últimas obras son Sempre me matan (1995) e A casa de Adara (1996), Romasanta. Memorias incertas do home lobo (2004)
