یخشکن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
یخشکن ابزار فلزی تیغه و سُخمه داری است که می‌توان با بند به زیر کفش وصل کرد تا از لغزش بر روی یخ و برف جلوگیری شود.
گام برداری با کفپوش یخ شکن (روش فرانسوی) برای بسیاری از فعالیتهای کوهستانی از راه پیمایی روی یخچال‌ها گرفته تا اسکی کوهستانی بسیار معمول می‌‌باشد. این شگرد کلید کشف مکان‌هایی بکر با طبیعت زیبا می‌‌باشد.
ولی راه رفتن با یخ شکن بر خلاف ظاهر ساده آن نیازمند توجه زیادی است زیرا لغزش، سر خوردن و از دست دادن تعادل می‌تواند به فروافت و سقوط جدی بیانجامد. بهره گیری از یخ شکن چه روی برف سخت و چه بر روی یخ نیاز به آشنایی کامل با روش کاربرد آن دارد. همیشه پا را بازتر از زمانی نگه دارید که به طور عادی راه می‌‌روید.
هرچه شیب تند تر باشد بر روی قوزک پا فشار بیشتر خواهد بود. بکوشیدگامهای کوچک برداشته و گرانیگاه خود را درست میان پاهایتان قرار دهید. حین پایین آمدن با طناب با شیب در یک راستا قرار بگیرد بطوری که لگن خاصره عمود بر پا قرار بگیرد. وقتی برف نرم بوده یا مانند گرد باشد، زیر یخ شکن گلوله‌های برفی تشکیل می‌شود و موجب می‌شود که سخمه‌های آن از کار بیافتد. برای حل این مشکل همیشه زیر یخشکن از کف پوش‌های ضد برف بهره بگیرید. تبر یخ نیز کمک بزرگی برای پیشروی به حساب می‌آید زیرا نه تنها هنگام صعود به عنوان تکیه گاه به کار برده می‌شود بلکه بدر هنگام سر خوردن می‌توان با آن ترمز نمود .
روش‌های ترمز را تمرین کنید. گونه‌های سقوط نیاز به واکنشهای کاملاً متفاوت دارد. بهتر است هنگام حرکت روی برف سخت یا یخ نوک تبر را به طرف پشت بگیرید. در صورتی که لیز خوردید نوک تبر را در درون برف یا یخ فرو برده تا شما را بازبایستاند. روی برف صاف یا گردی بخش بیلچه بهتر است جلو باشد تا زودتر حالت ترمز را بدست آورید.
