مدل مرجع TCP/IP

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

یكی از اولین اهداف آرپانت ارتباط یكپارچه ی شبكه های كامپیوتری بود كه بالاخره توسط مدل TCP/IP در سال 1985 محقق شد. TCP/IP مخفف Transmission Control Protocol/Internet Protocol می باشد.با اینکه پروتکل فوق کند و مستلزم استفاده از منابع زیادی است، ولی بدلیل مزایای بالای آن نظیر: قابلیت روتینگ، حمایت در اغلب پلات فورم‌ها و سیستم‌های عامل همچنان در زمینه استفاده از پروتکل‌ها حرف اول را می‌زند. این مدل برخلاف مدل مرجع OSI كه هفت لایه داشت، دارای چهار لایه به قرار زیر است:

فهرست مندرجات ۱ لایه اینترنت ۲ لایه انتقال ۳ لایه كاربرد ۴ لایه میزبان به شبكه ۵ پیوند های داخلی ۶ پیوندهای خارجی ۷ منبع

[ویرایش] لایه اینترنت

این لایه معادل لایه شبكه در مدل مرجع OSI می باشد كه دارای وظایف زیر است:

• اجازه دادن به بسته ها جهت ارسال از روی شبكه به سمت مقصد.
• به مقصد رساندن بسته های IP دار.
• مسیر یابی

[ویرایش] لایه انتقال

این لایه مكالمه عناصر همتا را برعهده می گیرد و طبق دو پروتكل زیر عمل می كند:

• TCP: داده ها را در مبدا بسته بسته می كند و در مقصد به هم می چسباند. در اصل این پروتكل كه اتصال گرا می باشد وظیفه كنترل جریان با قابلیت اعتماد بالا را دارد.
• UDP: این پروتكل غیر متصل می باشد و برخلاف TCP از سرعت بالا تری برخوردار است، اما قابلیت اعتماد آن كمتر است.

[ویرایش] لایه كاربرد

پروتوكل های سطح بالا مثل HTTP، TELNET، FTP، SMTP، DNS، NNTP و غیره در این لایه قرار دارد.

[ویرایش] لایه میزبان به شبكه

مدل TCP/IP در باره این لایه سكوت اختیار كرده، و تنها می توان گفت كه وظیفه اصلی این لایه اتصال میزبان به شبكه است.

[ویرایش] پیوند های داخلی

• مقایسه مدل مرجع OSI و TCP/IP
• مدل مرجع OSI

[ویرایش] پیوندهای خارجی

• نمودار تغییر حالت TCP/IP(فایل با فرمت PDF)

[ویرایش] منبع

شبكه های كامپیوتری،اندرو اس تنن بام، ویراست چهارم(2003)