Ελληνική Εθνική Θρησκεία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ουδετερότητα αυτού του άρθρου αμφισβητείται.
Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του άρθρου.

Ως Ελληνική Εθνική Θρησκεία (στο εξής ΕΕΘ) ορίζεται το σύνολο των αντιλήψεων και λατρευτικών πρακτικών που εξέφρασε και εκφράζει το έθνος των Ελλήνων από τα βάθη της αρχαιότητας έως και σήμερα, συμπεριλαμβανόμενης και της περιόδου που υποχρεώθηκε σε αφάνεια και παρανομία λόγω της επιβολής του Χριστιανισμού. Όπως οι όμοιές της προχριστιανικές ευρωπαϊκές Θρησκείες, έτσι και η συγκεκριμένη δεν αναγνωρίζει δόγματα, ιερά βιβλία, προφήτες, κεντρικά ιερατεία και αυστηρά τυπικά, αλλά αλλάζει την μορφή της ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, νοοτροπία και θεσμούς της κοινότητας (αυτόνομης πόλης κατά την αρχαιότητα) που κάθε φορά την εκδηλώνει. Νομική προσωπικότητα απέκτησε η Ελληνική Εθνική Θρησκεία τον Ιούνιο του 1997 με την ίδρυση του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.), μιας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας (Πρωτοδ. Αθηνών 8201 / 7.71997, τροπ. 7896 / 20. 6.2001, τροπ. 4261/1.4.2003) και γνωστοποίησε επίσημα την ύπαρξη χιλιάδων θρησκευτών της στις πολιτειακές και πολιτικές αρχές της Ελληνικής Πολιτείας με Υπόμνημά της που φέρει ημερομηνία 9 Μαϊου 2006.

Καθώς η ΕΕΘ είναι Θρησκεία μη συγκεντρωτική και επίσης πολύμορφη και πολυεπίπεδη, στο πιο πάνω Υπόμνημα, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών έχει δηλώσει ότι αποτελεί τον κύριο αλλά όχι μοναδικό φορέα της ΕΕΘ, καθώς στην ίδια Θρησκεία αναφέρονται και άλλες μικρότερες αυτόνομες ομάδες.

Η ΕΕΘ έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Είναι οργανική (δηλαδή δεν είναι διαχωρισμένη, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό τμήμα των κοινωνιών που μέσα τους εκδηλώνεται και εξελίσσεται μαζί τους).
είναι πολυθεϊστική (δηλαδή δέχεται την αυθυπαρξία της ύλης, αναγνωρίζει την υποχρεωτική πλήθυνση της θεϊκής οντότητας, τοποθετεί το όποιο δημιουργικό αίτιο εντός του Κόσμου και κατανοεί ως όντα και όχι πρόσωπα τους θεούς), και, τέλος,
είναι φυσική (δηλαδή δεν έχει κατασκευαστεί από κάποιον ιδρυτή-ηγέτη, αλλά αποτελεί προϊόν ενός προβληματισμού αιώνων γύρω από τα ανθρώπινα και τα θεϊκά ζητήματα).

Η σύγχρονη ύπαρξη της ΕΕΘ (ή «Ελληνισμού» ή «ειδωλολατρίας» κατά τους Χριστιανούς διώκτες της)αποδεικνύει ότι αυτή δεν έσβησε ποτέ, αλλά επέζησε στην παρανομία μέσα από τους αιώνες (με ανά καιρούς βραχύβιες αναδύσεις της όπως λ.χ. Κύκλος του Γεωργίου Γεμιστού - Πλήθωνος στον Μυστρά, αρχές του 15ου αιώνα, Ιακωβίνοι της Κεφαλληνίας, τέλη του 18ου αιώνα, κ.ο.κ.) έως τη σύγχρονη εποχή, όπου η διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών και στην Ελλάδα επέτρεψε ξανά την δημόσια εκδήλωσή της, παρά το ότι ακομα δεν προστατεύεται το κοινωνικό θρησκευτικό της δικαίωμα του σεβασμού, με αποτέλεσμα πλήθος φραστικών αλλά και φυσικών επιθέσεων από πλευράς του κυρίαρχου χριστιανικού θρησκευτικού κατεστημένου.

Αντίθετα, η δημόσια επανεμφάνιση της ΕΕΘ έχει χαιρετιστεί και αναγνωριστεί από όλες τις υπόλοιπες ομοειδείς Εθνικές Θρησκείες των διαφόρων Παραδόσεων του πλανήτη μας, αποτελεί άλλωστε αυτή μέλος του Παγκόσμιου Συνέδριου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions). Δεν έχει όμως ακόμα αναγνωριστεί από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία, κυρίως για τον λόγο ότι στην Ελλάδα δεν προβλέπεται αναγνώριση Θρησκειών. Για το πρόβλημα αυτό κατατέθηκε από το Υ.Σ.Ε.Ε. το προαναφερθέν Υπόμνημα στις Ελληνικές πολιτειακές και πολιτικές αρχές, που ανάμεσα σε άλλα ζητάει και την αναγνώριση της ΕΕΘ σε επίπεδο όχι νομικό αλλά θεσμικό.

Η μεγάλη χρονική απόσταση που χωρίζει το σήμερα από την εποχή που η ΕΕΘ ήταν η αυτονόητη και αυθόρμητη θρησκευτική εκδήλωση των ελεύθερων Ελλήνων, καθώς και τα όσα έχουν επισωρεύσει στην σκέψη μας τα σημερινά κυρίαρχα θρησκευτικά συστήματα, κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την σωστή πρακτική προσέγγιση του ελληνικού πολυθεϊσμού. Για το ξεπέρασμα αυτής της μεγάλης δυσκολίας των προσπαθειών αναβίωσης, ο Jean Rudhardt έχει προτείνει ήδη από το 1981 τα εξής:

«πρέπει να παρακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής των αρχαίων Ελλήνων και να τους μιμηθούμε, στην φαντασία μας… πρέπει να μιμηθούμε τις διαδρομές της σκέψης τους, τις συναισθηματικές τους αντιδράσεις, τις συμπεριφορές τους. Οι αντιλήψεις τους καθορίζονταν από ένα δίκτυο σχέσεων, τις οποίες πρέπει να ανασυνθέσουμε στο μυαλό μας. Οι εικόνες τους αποκτούν την αξία τους από όλα όσα έχουν γι’ αυτούς σημασία. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να ανασυνθέσουμε μέσα μας ένα ανάλογο πεδίο συνδυασμών. Οι τελετές τους βασίζονταν σε ένα συγκεκριμένο σύνολο κοινωνικών συμπεριφορών. Πρέπει λοιπόν να αναδημιουργήσουμε νοερά όλα αυτά τα συμφραζόμενα. Εν ολίγοις, για να κατανοήσουμε την αρχαία Ελληνική Θρησκεία, πρέπει να εγκαταλείψουμε όσο το δυνατόν τους συνηθισμένους μας τρόπους σκέψης και μετά ν’ ανασυνθέσουμε μία καθαρά ελληνική νοοτροπία».

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

Harrison Jane Ellen, « Αρχαίες Ελληνικές Γιορτές», Αθήνα, 1996
Farnell Lewis Richard, «The Cults Of The Greek States», Oxford, 1907
Martin Roland - Metzger Henri, «Η Θρησκεία Των Αρχαίων Ελλήνων», Αθήνα, 1992
Μερεντίτης Κων/ος, «Η Θρησκεία Των Αρχαίων Ελλήνων. Η Εικών Του Θείου Εν Τώ Κατόπτρω Του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος», Αθήνα, 1974
Nilsson Martin P., «Iστορία Της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας», Aθήνα, 1992
Ρασσιάς Βλάσης, «Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων», Αθήνα, 1998
Ρασσιάς Βλάσης, «Περί των Πατρώων Θεών», (3η έκδοση, συμπληρωμένη), Αθήνα, 2002
Zaidman Louise Bruit – Pantel Pauline Schmitt, «Η Θρησκεία στις Ελληνικές Πόλεις της Κλασικής Εποχής», Αθήνα 2004