Korkuthan, Beşikdüzü

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Korkuthan Trabzon ili, Beşikdüzü ilçesine bağlı bir köydür. Şahmelik köyünün bir parçası olan köy sonraları bağımsız bir köy statüsüne geçmiştir.

Doğusunda Takazlı, Yeşilköy; kuzeyinde Şahmelik; batısında Kutluca ve Akkese köyleri bulunmaktadır. Bir yarım tepe şeklinde uzanır ve vadisinde Ağasar deresi akar. Beşikdüzü ilçesine yedi kilometre uzaklıkta Şalpazarı yolu üzerindedir. Yolun beş kilometresi asfalt, köy sınırları içinde kalan bir buçuk kilometrelik kısım ise betondur.

Köyün daha önceki adları bir süre Ağılbağı olmuş, halk dilinde Kokurdan ve Korkudan olarak da anılmaktadır. Önceleri yazları Şahmelik köyü ile beraber yaylaya çıkan köyün şu an yaylası yoktur. Geçim genelde fındık üzerine olup, çay da üretilir. Ailelerin ihtiyacını karşılayacak kadar; mısır, fasulye, patates, soğan, domates, salatalık, elma, armut, töngel (muşmula), erik, üretilen tarımsal ürünler arasındadır. Yeni ürün olarak kivi bahçeleri de giderek yayılmaktadır. Kivinin şeker oranı ve iriliği standartların da üzerindedir. Çalışan ve emekli nüfusunun yoğunluğu tarıma dayalı yaşamı olumsuz yönde etkilemiştir.

• Hane Sayısı: 135
• Nüfus: 359

Köyün ilçeye uzaklığı 7 km olup yolu beton dökülmüş ve köye hergün taksi dolmuşları çalışmaktadır. Köydeki her hanede emekli vardır ve bu nedenle köyün ekonomik durumu iyidir.

  Köyün osmanlılar zamanında yukarı

kısımları

yayla olarak kullanılır 

alt kısımlarda ise ikamet edildiği söylenmektedir.

  Köyde yaşayan sülalerin 

çoğu yakın yüzyıla kadar dışardan gelmiş olup yerlisi çok az bulunmaktadır.

     Köyden 1920 yılında yoğun 

göç yaşanmış olup bu göçle birlikte bazı sülaleler

bölünmüş ve adapazarı
kirazlı köyüne
yerleşmişlerdir.Bu sülaleler 

Çatalbaş, kirmanoğulları,sezgin,demir gibi günümüzde

bu sülalelereden 

kopmalar olmuş ve birbirleri ile irtibatı kesmişlerdir.

       Köyde bulunan tarihi eserler içinde köyün camisi, yıkılan ilk okul , hoplu( Kutluca) köyü ile irtibatı sağlayan deve köprü, güliş altındaki şarap testileri(Bu testiler çoğu tarafından bilinmemektedir ) ve değirmendir.
             köyde genelde yaşlı kesim oturmaktadır. gençlerin çoğu 12 eylül 1980 yılından   sonra köyden ayrılmışlardır. 12 eylül 1980 den önce  her hanede av tüfeği imalatı yapılmaktaydı.
        Köy kışın genelde boş olmasına rağmen yazın aşırı kalabalık olmaktadır.
        Köyde okuma yazma oranı yüksektir. Genelde doktor, öğretmen,polis,hemşire,ptt ve diğer dallarda memur vardır.
       Köye ait iki adet köy kabristanlığı bulunmakta yine değirmen yanındaki arazi cami arazisi olmak üzere vakıf malları vardır.
           Köyde yaşayan halkın çoğunluğu (bir iki aile hariç) çepnidir.
        geleneksel yemekleri karalahana çorbası,dolması,pazı kavurması,sırgan yemeği, yalaş,un çorbası,lahana döşemesi,kiraz turşusu,taflan kavurması,fasulye turşusudur.
     Beşikdüzünün haftası perşembe günü olduğundan işi olan veya olmayan genelde herkes beşikdüzüne iner bu bir nevi alışkanlık haline gelmiştir.
          köye ait istanbulda bir dernek kurulmuş olup bu dernek köyde ihtiyaç sahiplerine yardımda bulunmaktadır.
          Köyün doğal güzelliği şu an itibarı ile bozulmaktadır. çünkü değirmen yanı ve dere mahalle tarafından taş alınmakta ve köyün hem güzelliği ve hemde sağlamlığı bozulmaktadır. özellikle sağlamlığı. buna köylü olarak karşı çıkılmasına rağmen 3-5 aile para uğruna bu işi yapmışlardır. 
           Köyde 4 mahalle bulunmaktadır. Alt,orta,yukarı ve dere mahalledir.
  Dere mahalle köyün yan tarafında bulunmakta olup köyle genelde irtibatı bulunmayan ayrı bir köymüş katagorisinde yaşayan mahalledir. Genelde bu mahallelerde yaşayanlar ile köy içinde yaşayanlar birbirlernitanımazlar.

Köy nüfusuna kayıtlı ÇATALBAŞ,Artkın, Çak, Demir, Demiral, Eskin, Haniç, Bıçak, Sezgin, Kaba, Kabaoğlu, Kurt, Boynuz, Kılıçarslan, Yılmaz soyadlı aileler mevcuttur.