Wskaźnik stałości

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wskaźnik stałości - wskaźnik używany w zoocenologii i ekologii do opisu (charakterystyki) biocenozy (w szczególności zoocenozy).

Stałość stanowi określenie obecności danego gatunku w obrębie badanej biocenozy (TROJAN 1980):

$C = 200 n a / N$

gdzie: C – stałość danego gatunku, na – liczba prób zawierających badany gatunek a, N – liczba prób w badanej serii. SZUJECKI (1983) podał inny wzór na stałość:

$C = (q / Q)100%$

gdzie: C - stałość; q - liczba prób, w których wystąpił analizowany gatunek; Q - liczba wszystkich prób.

Mimo tej samej nazwy powyższe wzory różnią się uzyskiwanymi wartościami, wzór wg TROJANA podaje wartości dwukrotnie większe (pomijając przelicznik procentowy), mieszczące się w przedziale 0 - 2. Ujęcie SZUJECKIEGO (jak również KASPRZAKA I NIEDBAŁY 1981) podaje wartości w procentach, gdzie stałość waha się w granicach od 0 do 100%. Wydaje się, że ujęcie SZUJECKIEGO jest właściwsze i to podejście należałoby stosować.

W badaniach fitosocjologicznych jako podstawę do obliczenia wskaźnika stałości przyjmuje się przynajmniej 10 zdjęć fitosocjologicznych. W badaniach zoocenologicznych stosowane są większe serie prób (TROJAN 1980). Trzy czynniki mogą mieć wpływ na wartość współczynnika stałości: 1. liczebność gatunku w biocenozie (im wyższa liczebność tym wyż-sza zazwyczaj stałość), 2. wymagania względem warunków siedliskowych (gatunki o szerszej walencji zazwyczaj będą uzyskiwały wyższy wskaźnik stałości), 3,. Charakter rozmieszczenia (skupiskowy, losowy, itd.). Typ stałości można analizować na podstawie oceny frekwencji, wg skali TICHLERA (TI-CHLER 1949, za TROJANEM 1980):