Wojna o ucho Jenkinsa

Z Wikipedii

Wojna o ucho Jenkinsa - konflikt zbrojny, który rozegrał się w Ameryce Północnej pomiędzy Anglią, a Hiszpanią w 1739. Wojna ta była wstępem do wojny króla Jerzego.

Robert Jenkins był angielskim żeglarzem i przemytnikiem. Dowodząc okrętem Rebecca, został zatrzymany przez hiszpański okręt u wybrzeży Kuby. W trakcie incydentu doszło do pojedynku z hiszpańskim oficerem, w rezultacie czego Jenkins stracił ucho. Małżowinę uszną obwoził następnie po świecie i pokazywał jako dowód na hiszpańskie okrucieństwo, apelując także u władz w Londynie o rozprawę z wrogiem. W czasie gorącej debaty parlamentarnej w 1738 zdecydowano o rozpoczęciu wojny. Ucho Jenkinsa stało się pretekstem, lecz nie rzeczywistym powodem wojny. Anglikom chodziło o zdobycie kontroli nad handlem w Ameryce Środkowej. Kluczem do tego było opanowanie dwóch wielkich miast targowych Porto Bello w Panamie i Cartagena w Kolumbii, przeciw którym kierowana była ekspedycja angielska.

Wojna rozpoczęła się od spektakularnej klęski Anglików. Desant się nie powiódł. Wzięło w nim około trzech tysięcy spragnionych łupu ochotników pod wodzą admirała Roberta Vernon. Z wojny powróciło jedynie sześciuset. Większość z nich zginęła, jednak nie w walkach, lecz od żółtej febry, której epidemia rozwinęła się w angielskim obozie. W odpowiedzi na ten atak lądowe siły hiszpańskie bazujące na Florydzie zaatakowały w lipcu 1739 brytyjską kolonię Georgię. Atak ten został jednak skutecznie odparty przez Anglików.