Wojna francusko-austriacka
Z Wikipedii
Wojna francusko-austriacka 1859 roku
W roku 1859 stojący na czele rządu piemonckiego Camillo Cavour zamierzał wypowiedzeć wojne Austrii oraz na czele Sardyńsko-Piemonckiej koalicji doprowadzić do niepodległości Włoch.
Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on Napoleona III. Obaj monarchowie sprzymierzyli się w czerwcu 1858 r. w miejscowości Plombieres uzgadniając wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem Sardyńsko-Piemonckim, królestwa środkowych Włoch i Mediolanu oraz Sycylii. Pieczę nad całym państwem miał sprawować papież. Franuzom przypaść miała Nicea i Sabaudia. Cavour wystosował apel do mniejszych miast o przyłaczenie się do sojuszu Sardyńsko-Piemonckiego.
W odpowiedzi Austriacy wystosowali przeciwko obu księstwom ultimatum, odrzucone przez Włochów, wobec czego Austriacy wypowiedzieli Piemontowi wojnę. Dnia 23 kwietnia 1859 r. wojska austriackie przekroczyły granicę z Piemontem. W dwóch wielkich bitwach pod Magentą (4 czerwca 1859) oraz Solferino (24 czerwca 1859) Austriacy ponieśli klęskę co zmusiło ich do przyjęcia zawieszenia broni w Villafranca w dniu 11 lipca 1859 r.
W wyniku zawartego porozumienia Austria zrzekła się pretensji do Lombardii zatrzymujac jednak Wenecję. Zawarty 10 listopada układ pokojowy w Zurichu potwierdził zawarte w Villafranca ustalenia.
