Wierzchosława Ludmiła Wielkopolska

Z Wikipedii

Wierzchosława Ludmiła Wielkopolska (ur. przed 1152, zm. 1223) – księżniczka wielkopolska i księżna lotaryńska z dynastii Piastów. Córka księcia wielkopolskiego i zwierzchniego księcia Polski Mieszka III Starego i Elżbiety Arpadowicz, córki króla Węgier Beli II Ślepego.

Ok. 1166 r. została wydana za hrabiego Bitsch, Fryderyka I Lotaryńskiego, syna księcia Lotaryngii Mateusza I Lotaryńskiego. Jej ojciec, Mieszko III Stary, poprzez to małżeństwo chciał pozyskać książąt z zachodniej części Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.

Wierzchosława Ludmiła Wielkopolska stała za nawiązaniem kontaktów francuskich przedstawicieli sztuki z Polską. Dzięki jej staraniom ok. 1180 r. na dwór jej ojca przybyli nadmozańscy artyści, którzy wykonali Drzwi Gnieźnieńskie. W 1205 r. została księżną Lotaryngii po tym, jak Fryderyk I Lotaryński przejął władzę po śmierci brata, Szymona II Lotaryńskiego. Jednak nie dane mu było długo panować, gdyż zmarł rok później. Z małżeństwa Wierzchosławy Ludmiły Wielkopolskiej i Fryderyka I Lotaryńskiego przyszło na świat pięciu synów: Fryderyk II (książę Lotaryngii w latach 1206-1213), Teodoryk, Henryk, Filip i Mateusz (biskup Toul) oraz cztery córki: Agata, Judyta, Jadwiga i Kunegunda.

[edytuj] Genealogia

[edytuj] Bibliografia

• K. Ożóg, Wierzchosława Ludmiła, (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny, s. 118, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1999.