VT-8

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

8. Dywizjon Torpedowy VT-8 (ang. Torpedo Squadron 8), dowódca kmdr.por. John C. Waldron, był dywizjonem lotniczym US Navy w składzie Grupy Lotniczej lotniskowca USS Hornet. Dywizjon został przydzielony na okręt krótko po przyjęciu lotniskowca do służby w październiku 1941 i pozostał na Pacyfiku po zatopieniu okrętu w bitwie koło wysp Santa Cruz w październiku 1942.

Pierwszą walkę VT-8 stoczył podczas bitwy pod Midway (4 czerwca 1942). Dywizjon latał wtedy na samolotach Douglas TBD Devastator. Wszystkie 15 samolotów dywizjonu zostało zestrzelonych w czasie nieeskortowanego przez myśliwce ataku torpedowego na 4 japońskie lotniskowce. Nie zniszczono podczas tego ataku żadnego samolotu wroga, ani żaden lotniskowiec nie został trafiony podczas tego ataku torpedą.

Wszyscy członkowie VT-8, którzy tego dnia wystartowali z lotniskowca, zginęli, za wyjątkiem chor. George`a Gay`a^[1]. Dodatkowo sześć samolotów Grumman TBF Avenger startowało z Wyspy Midway. Z ich załóg przeżyły 2 osoby: chor. Albert K. Earnest i radioop. Harry Ferrier.

Dywizjon został odznaczony Pochwałą Prezydencką (ang. Presidential Unit Citation).

[edytuj] Lista poległych:

kmdr. por. John C. Waldron
por. Raymond A. Moore
por. James C. Owens, Jr.
ppor. George M. Campbell
ppor. John P. Gray
ppor. Jeff D. Woodson
chor. William W. Abercrombie
chor. William W. Creamer
chor. Harold J. Ellison
chor. William R. Evans
chor. Henry R. Kenyon
chor. Ulvert M. Moore
chor. Grant W. Teats
Robert B. Miles, (pilot, ang. Aviation Pilot^[2])
Horace F. Dobbs, st.radioop.
Amelio Maffei, radioop.
Tom H. Pettry, radioop.
Otway D. Creasy, mł.radioop.
Ross H. Bibb, mł.radioop.
Darwin L. Clark, radioop.
Ronald J. Fisher, radioop.
Hollis Martin, radioop.
Bernerd P. Phelps, radioop.
Aswell L. Picou, mar.
Francis S. Polston, mar.
Max A. Calkins, radioop.
George A. Field, radioop.
Robert Kingsbury Huntington, radioop.
William F. Sawhill, radioop.

[edytuj] Przyczyny porażki

Zawiedli dowódca "Horneta" i dowódca grupy lotniczej, którzy źle przygotowali plan ataku, co doprowadziło do katastrofy, przy tym należy stwierdzić, że dywizjony VT-3 i VT-6 wyszły z bitwy w niewiele lepszym stanie. Z łącznej sumy 41 samolotów torpedowych, które zostały użyte tego dnia, jedynie 5 ocalało. Uważa się jednak, że porażka tych samolotów spowodowała że myśliwce Zero zajęte walką na niskim pułapie, nie były w stanie wznieść się dość szybko na odpowiedni pułap, z którego mogłyby skutecznie zaatakować amerykańskie bombowce nurkujące, które w tej bitwie zatopiły 3 lotniskowce japońskie. Wolne i słabo uzbrojone samoloty torpedowe bez osłony myśliwskiej musiały ulec zwrotnym i szybkim samolotom japońskim.

VT-8 był pierwszym dywizjonem wyposażonym w nowy typ samolotów TBF-1 Avenger, które były większe, szybsze i miały dłuższy zasięg niż TBD. Avengery zostały już użyte w bitwie o Midway, ale efekt nie był zbyt dobry (z sześciu samolotów wrócił na Midway tylko jeden).

Odtworzony później dywizjon VT-8 został wyekwipowany w samoloty TBF i służył jako część tzw. "Cactus Air Force" podczas walk o Guadalcanal. Uczestniczył także w kilku bitwach o Wyspy Salomona, zanim został rozwiązany.