Ted Tinling

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Cuthbert Collingwood Tinling, Ted Tinling (ur. 23 czerwca 1910 w Eastbourne, zm. 23 maja 1990 w Cambridge), brytyjski działacz tenisowy.

Był tenisistą, uczestnikiem turniejów w Anglii, ale nie w historii dyscypliny nie zapisał się wybitnymi rezultatami sportowymi. Zasłużył się natomiast na wielu innych polach. W okresie międzywojennym miał okazję sędziować wiele pojedynków słynnej Francuzki Suzanne Lenglen w czasie tzw. turniejów hotelowych na Riwierze, gdzie - ze względów zdrowotnych - spędzał zimy. W czasie II wojny światowej służył jako oficer brytyjskiego wywiadu wojskowego.

Po wojnie był asystentem głównego sędziego i mistrzem ceremonii Wimbledonu. Wkrótce sławę przyniosła mu nowa pasja - projektowanie strojów tenisowych dla zawodniczek - ale także na pewien czas wykluczyła z turnieju wimbledońskiego. W 1949 sensację wzbudziła występująca w stroju zaprojektowanym przez Tinlinga Gertrude Moran. Krótka spódniczka, spod której widoczna była koronkowa bielizna, wzbudziła oburzenie kierownictwa turnieju, a zarazem wielkie zainteresowanie mediów i widzów. Otworzyło to drogę do kariery zawodowej Moran, która po osiagnięciu w tymże roku finału Wimbledonu w deblu wkrótce podpisała kontrakt zawodowy z promotorem Bobby Riggsem, ale Tinling stracił miejsce w komitecie organizacyjnym turnieju. Nie zaprzestał projektowania ubiorów tenisistek. Wśród jego klientek były triumfatorki wielkoszlemowe, m.in. Maureen Connolly, Maria Bueno, Billie Jean King, Margaret Court, Evonne Goolagong. Po raz kolejny kontrowersje na Wimbledonie wzbudził w 1972 strój Rosie Casals - tym razem sędziowie uznali ubiór za zbyt kolorowy. Jak wspominała Casals, największe zastrzeżenia działacze mieli do nadmiaru purpury i ostatecznie zmusili zawodniczkę do przebrania się pod groźbą dyskwalifikacji, chociaż jej zdaniem strój mieścił się w regulaminowych ograniczeniach (dopuszczających inne kolory pod warunkiem dominacji bieli).

Był rzecznikiem tenisa kobiecego, w latach 70. włączył się w organizację zawodowego cyklu rozgrywek kobiecych Virginia Slims. Podobnie jak niegdyś na Wimbledonie był uważany za mistrza ceremoniału tych rozgrywek. Również na londyńskich kortach All England Clubu przestał być uważany za niepożądaną osobę, a stał się jednym z symboli dawnych tradycji, łącznikiem między historią a współczesnością, przewodnikiem dla kolejnych pokoleń zawodniczek i zawodników. Tinling, o charakterystycznej łysej głowie, był kopalnią anegdot i żywą kroniką tenisa, a zapisał się w dziejach także kilkoma charakterystycznymi wypowiedziami.

Korzystając ze swoich doświadczeń projektanta Tinling powiedział "W tenisie są same amazonki i tylko jedna kobieta: Evonne Goolagong". Krótko przed śmiercią obserwował nowe pokolenia zawodniczek i nawiązując do Jennifer Capriati, najmłodszej wówczas profesjonalistki świata, miał powiedzieć "Prześlijcie mi faks do piekła, jeśli Jennifer wygra Wimbledon". Wprawdzie Capriati w 1991, rok po śmierci Tinlinga, doszła na Wimbledonie do półfinału eliminując samą Martinę Navratilovą, ale turnieju nie udało się jej wygrać ani na początku kariery, ani kilka lat później, kiedy awansowała na szczyt rankingu światowego. Tym samym kontakt faksowy z zaświatami nie okazał się potrzebny.

W 1986 Ted Tinling został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.