Taranowiec

Z Wikipedii

Taranowiec (ang. ram) - dawna klasa okrętu wojennego o napędzie parowym, którego podstawowym przeznaczeniem było niszczenie okrętów przeciwnika przez taranowanie (uderzanie własnym dziobem w okręt w celu jego uszkodzenia i zatopienia). Była to klasa nieliczna i niejednolita, wyróżniana głównie w latach 60. XIX wieku.

Taranowce różniły się znacznie konstrukcją - klasyfikowano tak zarówno okręty pancerne (jak włoski "Affondatore" i amerykański CSS Virginia), jak i nieopancerzone (jak amerykańskie rzeczne taranowce). Większość okrętów miała taran na dziobie, część miała jedynie wzmocniony dziób (rzeczne taranowce). Taranowce miały z reguły odpowiednio silną konstrukcję kadłuba. Część okrętów tej klasy miała ponadto silne uzbrojenie artyleryjskie (np. CSS Virginia) i była też klasyfikowana jako "okręt pancerny-taranowiec" (ironclad ram), część miała słabe uzbrojenie lub jego brak.

Na dużą skalę taranowce użyte były podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, zwłaszcza na rzekach (kampania na Missisipi). Obie strony używały tam znacznej liczby taranowców przebudowanych z rzecznych statków bocznokołowych lub tylnokołowych, bez tarana, a jedynie ze wzmocnionym dziobem, słabo uzbrojonych. Nie posiadały one opancerzenia, lub posiadały jedynie słabą osłonę, np. drewnianą.

Klasa odrębnie ujmowanych taranowców szybko zanikła, a taran stał się powszechnym elementem konstrukcji okrętów wojennych budowanych do końca I wojny światowej. Prawdopodobnie ostatnim okrętem zbudowanym jako taranowiec był amerykański USS "Katahdin" z 1896.