Taśma filmowa
Z Wikipedii
Taśma filmowa – celuloidowy, perforowany, światłoczuły nośnik filmu, negatyw lub kopia pokazowa pozytywowa - najczęściej o szerokości 35 mm ale także 16, 8 i 70 mm. Najpopularniejsze z firm produkujące materiały filmowe: Kodak, Fujifilm, Agfa i nie istniejącą już ORWO.
Na taśmie film jest zapisany w postaci pojedynczych klatek - kadrów, przesuwających się w projektorze kinowym z prędkością 24 klatki na sekundę lub 25 (Europa) (w epoce kina niemego było to 16 klatek na sek.). Oprócz obrazu z boku kadru znajduje się ścieżka dźwiękowa. Perforacja służy do przesuwu taśmy w projektorze i kamerze. Coraz rzadziej są stosowane inne szerokości taśmy - 70, 16, 8 mm i Super 16 i Super 8 mm.
W ciągu ponad stu lat istnienia kinematografii wymyślono wiele formatów zapisu obrazu na taśmie filmowej. Format standardowy to klatka w proporcjach 1,37:1. W latach 60 i 70 popularny był format panoramiczny Cinemascope z proporcjami obrazu - 2,35:1. Obecnie w kinach powszechnie stosuje się tzw. kaszetę z proporcjami obrazu - 1,85:1 lub 1,66:1. Taśma 70 mm znalazła zastosowanie przy wyświetlaniu obrazów trójwymiarowych w systemie IMAX. Ekran ma tu proporcje 1 : 1,43 a kadr jest ustawiony na taśmie poziomo a nie pionowo jak na taśmie 35 mm.
Zobacz też: błona fotograficzna.
