Szum biały
Z Wikipedii
Szum biały (próbka *) – rodzaj szumu akustycznego (a ogólniej: wszelkiego rodzaju szumów – sygnałów o przypadkowo zmieniających się w czasie parametrach, w tym sygnałów elektromagnetycznych, a także – np. w ekonomii – wahań kursów walut albo akcji na giełdzie, w demografii – wahań liczby ludności itp.) o całkowicie płaskim widmie; nazwa wyprowadzona przez analogię do światła: światło białe to de facto szum elektromagnetyczny mieszaniny wszystkich możliwych barw o całkowicie płaskim widmie w zakresie widzialnym.
Intensywność szumu białego teoretycznie jest statystycznie równomierna w całym paśmie – od zera do nieskończoności, ale w praktyce przyjmuje się do rozważań tylko pewne zakresy częstotliwości (w akustyce jest to zazwyczaj pasmo słyszalne (od kilkunastu Hz do dwudziestu kiloherców, ale przy analizowaniu innych zjawisk jest to pasmo stosowne do zakresu ich zmienności). Równomierność ta sprowadza się do tego, że na każdy herc szerokości pasma przypada taka sama moc analizowanego szumu, zatem taką samą moc ma on w zakresie od 15 do 16 Hz, co w zakresie 15000 do 15001 Hz.
Ludzkie ucho, odbierające bodźce w skali proporcjonalnej (logarytmicznej, a nie linearnej) odbiera taki szum jako dosyć wysoki, ponieważ największa ilość odbieranych bodźców skupiona jest w najwyższej słyszalnej oktawie: od 10 kHz do 20 kHz skupione jest tysiąc razy więcej mocy, niż w oktawie 10 Hz do 20 Hz.
Ze względu na opisaną wyżej cechę szum biały rzadko jest stosowany w pomiarach akustycznych. Jako wzorzec sygnału szerokopasmowego znacznie częściej stosowany jest tzw. szum różowy, którego moc równa jest w każdym "względnie jednakowym" paśmie (w każdej oktawie, albo w każdej tercji)
