Szpiglasowa Przełęcz
Z Wikipedii
Szpiglasowa Przełęcz – siodło położone na wysokości 2110 m n.p.m. w bocznym grzbiecie Tatr odchodzącym od głównej grani w kierunku północno-zachodnim. Przełęcz oddziela Szpiglasowy Wierch i Miedziane. Dostępna dla turystów i stanowi jedno z dwóch przejść łączących Dolinę Pięciu Stawów Polskich i kotlinę Morskiego Oka.
Przełęcz powstała wskutek ruchów tektonicznych w strefie dyslokacji, które doprowadziły również do powstania Dolinki za Mnichem. W jej rejonie dość licznie występują świstaki, czasami pojawiają się kozice.
Przejście znane góralom od dawna, upowszechniło się wśród turystów ok. 1850 r. Towarzystwo Tatrzańskie zbudowało szlak w 1896 a oznakowało go w 1902 r. Szlak został ułatwiony przez wycięcie niektórych odcinków skał w 1937. Prace zostały wykonane staraniem Polskiego Związku Narciarskiego. Niektóre odcinki wykonywano przy użyciu dynamitu. Od początku trasa wzbudziła kontrowersyjne opinie przeciwników jej budowy i uzyskała pogardliwą nazwę „ceprostrady”. Nie została do końca ukończona zgodnie z projektem. Mimo krytycznych opinii jest jednak wygodnym podejściem na Szpiglasową Przełęcz od Morskiego Oka.
Pierwsze odnotowane przejście zimowe – Zdzisław Rittersschild z 40 żołnierzami z Kompani Wysokogórskiej 12 kwietnia 1921.
Obecna nazwa Szpiglasowej Przełęczy pochodzi od wydobywanego w okolicy szpiglasu (niem. Spiessglas) – antymonitu. Dawniej przełęcz nazywano: Przełęcz pod Miedzianem lub Przełęcz Miedziane.
- do schronisko PTTK przy Morskim Oku (1 h 45 min, do góry 2 h 15 min.).- - do Doliny Pięciu Stawów Polskich, do skrzyżowania z szlakiem niebieskim prowadzącym przez dolinę (1 h 30 min.). Przy samej przełęczy, gdzie skały są kruche i strome krótki odcinek ubezpieczony jest łańcuchami.
