Szkoła szwedzka
Z Wikipedii
Szkoła szwedzka jest to nazwa przełomowego nurtu w szwedzkim kinie niemym, który zdobył światowe uznanie pod koniec I wojny światowej i w okresie tuż po niej.
Spis treści |
[edytuj] Ramy czasowe
Przyjmuje się, że okres rozkwitu nurtu to lata 1916-1923, jakkolwiek o jego początkach można mówić już około roku 1914, a wybrzmiewał jeszcze przez kilka lat po 1923 roku, do około 1927, choć w tym końcowym okresie nie powstawały już tak wybitne filmy jak te z okresu głównego.
[edytuj] Przedstawiciele
Reżyserzy:
Operatorzy:
- Henrik Jaenzon
- Julius Jaenzon
oraz producent
[edytuj] Cechy charakterytyczne
- ogromna rola Natury;
- niezwykła na warunki kina niemego powaga problematyki moralnej i psychologicznej;
- zamiłowanie do szwedzkiej literatury - większość filmów była ekranizacjami dzieł skandynawskich pisarzy; przełomowe podejście do problemu ekranowej adaptacji literatury
[edytuj] Znaczenie
Na początku lat 20. XX wieku powszechnie w środowisku filmowym (Carl Theodor Dreyer, Louis Deluc i inni) uważano kinematografię szwedzką za najlepszą artystycznie na świecie - właśnie za sprawą szkoły szwedzkiej.
Dokonała przełomu w dziedzinie adaptacji literatury: zamiast streszczać znaną książkę, jak to do tamtej pory czyniono, filmowcy szwedzcy zaczęli szukać środków, jak oddać jej klimat i prawdziwy sens przy użyciu środków ekranowych.
Stworzyła filmy uważane przez wielu historyków (Kwiatkowski, Toeplitz, Garbicz, Klinowski) za pierwsze naprawdę dojrzałe i spójne artystycznie, formalnie i intelektualnie dzieła filmowe.
[edytuj] Literatura
- P. Cowie, Swedish Cinema, New York 1966
- A. Kwiatkowski, Film skandynawski, Warszawa 1986
- A. Garbicz, J. Klinowski, Kino - wehikuł magiczny, t. 1, Kraków 1981
- J. Toeplitz, Historia sztuki filmowej, t. 1, Warszawa 1955
- G. Werner, Den svenska filmens historia, Stockholm 1978
