Szczakowianka Jaworzno
Z Wikipedii
Szczakowianka Jaworzno to polski klub piłkarski, położony w Jaworznie, grający obecnie w III lidze. Powstał w 1923 roku.
Spis treści |
[edytuj] Informacje ogólne
- Pełna nazwa: Klub Sportowy Szczakowianka Jaworzno
- Rok założenia: 1923
- Barwy: biało-czerwone
- Adres: Kościuszki 1, 43-602 Jaworzno
- Stadion: przy ul. Krakowskiej
- pojemność - 7000 (wszytskie siedzące)
- oświetlenie - brak
- wymiary - 105m x 68m
- Prezes: Andrzej Sojka
- Trener: Andrzej Sermak
[edytuj] Historia
Sponsorująca klub Huta Szkła Okiennego nie miała wielkich ambicji. Szczakowianka (powstała w 1923 r. z połączenia trzech mniejszych klubów: Rewii, Kartaginy i Sparty) zawsze była w cieniu bogatszych Victorii i Górnika Jaworzno, które utrzymywały kopalnie. Pierwszą podstawową sekcją była oczywiście sekcja piłki nożnej, bowiem natychmiast po założeniu drużyna piłkarska przystąpiła do rozgrywek w ramach Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. W okresie międzywojennym klub przechodził różne koleje - znaczące wydarzenia to z pewnością między innymi oddanie do użytku 3 lipca 1927 r. pierwszego w Szczakowej stadionu sportowego, za prezesury Karola Seiferta i rozkwit działalności w latach 1930-1933, kiedy to zarządem kierował Stefan Bartnik, a ilość sekcji sportowych wzrosła do kilkunastu. W 1938r. drużyna piłkarska awansowała do klasy "A" okręgu chrzanowskiego, co w tamtym czasie było sporym osiągnięciem.
W latach 1939-1940 Niemcy natychmiast po wkroczeniu zarządzili całkowitą likwidację klubu, niszcząc wszystkie dokumenty i sprzęt, a następnie dokonując całkowitej rozbiórki stadionu. Po wyzwoleniu, nie zwlekając, już 2 czerwca 1945r. przystąpiono do reaktywowania "Szczakowianki", a pierwszymi prezesami byli w tym czasie kolejno Adolf Potocki i Stanisław Augustynek. Założonych zostało kilka sekcji takich jak piłki nożnej, gier ruchowych, kajakową oraz nietypową jak na klub sportowy sekcję dramatyczną (wystawiono kilka sztuk). W czerwcu 1948r. Klub obchodził pierwszy znaczący jubileusz: 25-lecie istnienia i wtedy po ogromnym wysiłku działaczy i sympatyków dokonano poświęcenia i otwarcia odbudowanego stadionu. Pierwsza drużyna seniorów rozgrywała mecze w klasie "A" okręgu krakowskiego, która to klasa "A" stanowiła bezpośrednie zaplecze I ligi. W roku 1949 w wyniku zmian na szczeblu centralnym i podporządkowaniu sportu związkom zawodowym zmieniono nazwę na ZKS "Unia Szczakowianka", co na szczęście nie trwało długo.
Kolejne lata istnienia klubu obfitowały w szereg wydarzeń. Najważniejsze z nich to:
- w 1955 r. rozpoczęto, a ukończono w rok później basen pływacki;
- w 1960 r. do użytku oddano kręgielnię;
- w 1964 r. stadion piłkarski wzbogacił się o krytą trybunę i lodowisko;
- w 1969 r. oddano do użytku wspaniałą, istniejącą do dziś halę sportową.
Przez krótki czas w klubie działały sekcje hokeja na lodzie, podnoszenia ciężarów, koszykówki żeńskiej i zapaśnicza. Do ich rozpadu przyczyniły się w głównej mierze względy finansowe. Piłkarze grali ciągle, lecz ze zmiennym szczęściem - np. w sezonie 1972/73 awansowali na rok do ligi okręgowej, a w 1980 z klasy A przenieśli się do klasy terenowej.
Paradoksalnie lepsze czasy dla Szczakowianki nastały, gdy bankrutujące wokół huty i kopalnie przestały dotować sport. W 1994 r. prezesem klubu został Tadeusz Fudała, przed laty napastnik Szczakowianki. W 1997 r. Garbarnia wygrała rywalizację z Sarmacją Będzin i po raz pierwszy awansowała do IV ligi. Wiosną 1999 r. Piotr Wrona kupił od syndyka bankrutującą garbarnię w Szczakowej. Tadeusz Fudała namówił biznesmena na sponsorowanie Szczakowianki (do tej pory był dobrodziejem prowincjonalnego Garbarza Zembrzyce).
Pierwszą decyzją w Szczakowiance było zakontraktowanie Andrzeja Sermaka jako grającego trenera. 38-letni wtedy Sermak to były piłkarz pierwszoligowych Hutnika Kraków, GKS Katowice i Ruchu Chorzów (w 140 spotkaniach strzelił 39 goli). Mimo wzmocnienia Szczakowianki kilkoma piłkarzami Garbarza na koniec sezonu Ceramed Bielsko-Biała okazał się silniejszy i to on awansował do III ligi. Jednak po reorganizacji rozgrywek III ligi, Szczakowianka trafiła do baraży gdzie uporała się z Fortuną Głogówek. To był rok 2000.
W sezonie 2000/01 do zespołu ściągnięto kilku znanych piłkarzy, prezes Fudała zapowiadał walkę o awans. Wiosną Szczakowianka nie miała sobie równych. Przegrała zaledwie jedno spotkanie i na cztery kolejki przed końcem rozgrywek mogła świętować sukces.
Zespół systematycznie wzmacniano, także po awansie, lecz na piłkarzy nie wydawano wielkich pieniędzy - wypożyczano ich maksymalnie za kilkanaście tysięcy złotych albo ściągano zawodników z kartami zawodniczymi na ręku. W II lidze atutem zespołu przestało być już tylko małe boisko. Szczakowianka miała po prostu dobry i wyrównany zespół, któremu udało sie zająć 3 miejsce. Dawało ono prawo gry w barażach z zespołem RKS Radomsko.
Piłkarze Szczakowianki łącznie mieli mniej występów w Ekstraklasie niż pojedynczy zawodnik Radomska, a mimo to jednak oni okazali się lepsi (2:0 i 0:1 w dwumeczu). Gdy po drugim meczu barażowym około godz. 22 autobus z piłkarzami dojeżdżał do Szczakowej, w dzielnicy nikt nie spał. Kibice na stadionie skandowali: "Ekstraklasa jest już nasza!". Piłkarze rzucali w tłum koszulki. Był maj 2002 roku.
[edytuj] Sukcesy
- 13. miejsce w I lidze - 2002/03
[edytuj] Zawodnicy (sezon 2006/07, runda jesienna)
[edytuj] Bramkarze
- Maciej Budka
- Konrad Lis
[edytuj] Obrońcy
- Artur Adamus
- Łukasz Hejnowski
- Dariusz Boś
- Adrian Prażmowski
- Mateusz Zdun
- Rafał Skrzypek
- Szymon Pieczka
- Adam Rapacz
[edytuj] Pomocnicy
- Arkadiusz Machaj
- Adam Lichota
- Grzegorz Pacyga
- Marcin Borowczyk
- Paweł Cygnar
- Andrzej Sermak
- Paweł Sermak
[edytuj] Napastnicy
- Radomir Jarzynka
- Adam Janeczko
- Łukasz Błasiak
- Mateusz Pietrzyk
