Styl geometryczny
Z Wikipedii
Styl geometryczny - styl dekoracji ceramiki, który charakteryzuje się powtarzającymi się wzorami geometrycznymi. Był bardzo popularny w Grecji przed VII wiekiem p.n.e.. Dekorowane naczynia prawie całkowicie pokrywano czarnym firnisem, pozostawiając jedynie pasy w kolorze gliny, które zdobiły powtarzające się koła lub meandry. W VIII wieku p.n.e. pojawiły się z rzadka sylwetki zwierząt i sceny figuralne.
Stylu geometrycznego używano również do zdobienia murów i tkanin.
Spis treści |
[edytuj] OKRES GEOMETRYCZNY
Świt greckiej sztuki ceramicznej przypada na okres miedzy końcem X wieku i około 720roku przed naszą erą. Odkrycie i pierwszy opis tego stylu zawdzięczamy A.Conze. Uczony oparł swe odkrycie o wnikliwe obserwacje znalezisk przy Bramie Dipylońskiej w Atenach (1871 i 1891). Następnym, który po przeprowadzeniu własnych badań poparł nowatorską jak na ówczesne czasy teorię kolegi był G. Hirschfeld Uczeni długo spierali się nad pochodzeniem geometrycznych form zdobiących odkryte wazy. Pierwsze teorie głosiły, iż są one dziełem ceramików doryckich.
Z czasem przyjęła się bardziej prawdopodobna, z uwagi na późniejszy rozwój teoria głosząca, że są one wyrazem sztuki wszystkich Hellenów. Niezależnie od słuszności tych teorii styl geometryczny fascynuje uczonych (i nie tylko) swoją prostotą, abstrakcyjnością, jak również tym, że formy te powstały na terenach o bardzo rozbudowanych i żywych tradycjach naturalistycznych. Rysunki na wazach przyciągają widza swymi geometrycznymi kształtami, takimi jak meandry krzyżyków i trójkątów, jak również uproszczonymi do wręcz umownych symboli postaciami ludzkimi i zwierzęcymi, ukazanymi w sposób zgeometryzowany, bez zaznaczania szczegółów anatomicznych.
Pomimo dość prostej formy przekazu ceramikom udało się utworzyć odmienności i różnice, dzięki którym uczeni mogą przypisać swe znaleziska poszczególnym ośrodkom i okresom twórczym. Wazy charakteryzują się całkowitym pokryciem przez ornament każdego wolnego miejsca. Panuje lęk pustych przestrzeni.
[edytuj] ATTYKA Styl Geometryczny- wczesny
Forma zdobnicza określana mianem stylu geometrycznego wczesnego powstała pod koniec X wieku i była bezpośrednim rezultatem prób i poszukiwań drogi przez początkujących garncarzy w okresie dziś nazywanym protogeometrycznym. Osiągnięcie polegało na uporządkowaniu dotychczasowych motywów i nadaniu im spójności.
Nowo powstały styl charakteryzował się szerokimi pasami ornamentu na czarnym tle. Po obu stronach głównych linii zdobienia biegną pasy węższe i szersze, które wypełniają elementy geometryczne. Ten typ rozmieszczenia elementów ozdobnych przyczynił się do ogólnego „rozjaśnienia” naczyń. Formy te będą dominować we wzornictwie attyckim przez przeszło 100 lat.
[edytuj] Styl Geometryczny surowy
Po okresie wczesnym nastąpił okres zwany surowym (około850-760rok p.n.e.) W czasie rozwoju nowej metody zdobienia naczyń ornamentyka uległa zasadniczym zmianom. Teraz całe wazy pokrywały wzory, przy czym były one tak dobierane przez garncarzy, że podkreślały strukturę naczyń. Te technikę szczególnie daje się zaobserwować na dużych dzbanach tego okresu.
Na początku VIII wieku p.n.e na wazach powoli zaczynają się pojawiać schematycznie przedstawione sylwetki ludzkie i zwierzęce. Są one w formie i wyrazie bardzo zgeometryzowane i zasadniczo odbiegające od naturalnych pierwowzorów. Czas ten charakteryzuje również zdecydowane przerwanie monotonni koloru czarnego, poprzez wprowadzenie do kanonu zdobnictwa ciągłych fryzów z elementów abstrakcyjnych o różnych grubościach i przemiennej kompozycji. Przypuszczalnie ogromny wpływ na te zmiany i ornamentykę miały osiągnięcia dokonane w architekturze. Przepięknie ozdobione wazy miały charakter sakralny i pełniły role urn.
[edytuj] Styl Geometryczny dojrzały (VIII-750rok p.n.e)
Wazy, które współczesna nauka przypisuje temu stylowi pochodzą z Dipylonu są to w większości naczynia dużych rozmiarów. Mają około dwóch metrów wysokości. Były one swoistymi nagrobkami, które podczas obrządków pogrzebowych wypełniano ofiarą z krwi zwierząt, oraz innymi darami na przykład z owoców. W okresie dojrzałym udało się wyodrębnić pierwszego artystę tzw. przedstawiciela I stylu dipilońskiego określanego jako MISTRZA AMFORY z DIPYLONU. Charakterystycznym dla tego artysty i stylu, który reprezentował było pokrycie całego naczynia ornamentem geometrycznym, wyjątek stanowiły wąskie pasy, na których znajdowały się przedstawienia zwierząt, lub jak w przypadku waz samego Mistrza z Dipylonu sceny pogrzebowej, w której opłakiwany zmarły leży na paradnym łożu. Stojący wokół niego mężczyźni wykonują charakterystyczny gest rozpaczy unosząc ręce nad głowami Inne wazy tego mistrza charakteryzuje również przedstawienie obrządku pogrzebowego zmienia się tylko liczba i układ przedstawianych postaci. Rysunki tego artysty wyróżniała niezwykła dokładność i precyzja warsztatu dopracowana do najmniejszego szczegółu. Postacie otaczały niezwykle płynne kontury zewnętrzne. Artystę cechowała wspaniała bardzo przejrzysta kompozycja figuralna.
Drugim wyodrębnionym mistrzem z Dipylonu był artysta określany mianem Malarza Krateru Hirschfelda (odkrywcy wazy). Jego styl określany jako drugi styl dipyloński gdyż stanowi logiczne chronologicznie następstwo stylu pierwszego Mistrza Amfory z Dipylonu. Na wazach malarza Krateru Hirschfelda postacie ludzkie stają się dość nieproporcjonalne, wydłużone w dolnych partiach. Sylwetki ukazują długie nogi z wręcz przesadnie silnie zaokrąglonymi łydkami. Podobnie zniekształceniu uległy przedstawienia zwierząt. Ich korpusy wydłużają się, a głowy nabierają kształtu migdała. Przedstawione sceny są wyjątkowo bogate w rozmaite motywy. Przed łożem zmarłego leżą zwierzęta, siedzą członkowie rodziny, obok stoją żołnierze, ich tarcze mają kształt ósemkowy, który malarz deformuje.
Naczynia obu typów przez stosunkowo krótki okres stawiane były jako nagrobki. Wazy dipylońskie są zjawiskiem ciekawym samym w sobie, odrębnym od innych naczyń tego okresu, ukazują one greckie społeczeństwo VIII wieku p.n.e, przy czym tematyka nie ogranicza się tylko do scen pogrzebowych. Na wazach przedstawiono również sceny morskie, okręty, ptaki, ryby, bitwy morskie i ich tragiczne skutki. Sceny te są dość charakterystyczne dla greków i ich historii. Hellada zawsze ściśle była związana z morzem, handlem i kolonizacją a temat ten pojawiał się dość często w sztuce.
[edytuj] Styl Geometryczny późny (750-720rok p.n.e)
Styl póznogeometryczny powstał w oparciu o oba wyżej przedstawione kierunki rozwoju waz dipylońskich. Garncarze tego okresu starali się dorównać zarówno pod względem technicznym jak i artystycznym mistrzom dipylońskim, niestety z dość różnym w większości marnym skutkiem. Powstałe w tym okresie naczynia są niezmiernie niestarannie wykonane a artyści w niewielkim stopniu przywiązują wagę do detalu.
Jednym z wyodrębnionych garncarzy tego okresu, na którego warto zwrócić uwagę był Malarz Lwa. Naczynie, które przetrwało do dzisiejszych czasów ozdobione jest sylwetką lwa. Artysta ukazał zwierzę w niezwykły sposób, uproszczony obraz zwierzęcia wpisuje się w trójkąt. Innym artystą współczesnym Malarzowi Lwa był Malarz Empedoklesa. Jego naczynia cechuje chęć odejścia od tradycyjnych cech malarstwa dipylońskiego. Kolejnym garncarzem był artysta, który przedstawił scenę pożerania przez lwa postaci ludzkich.
Wszystkie wazy tego okresu charakteryzuje naiwność w kompozycji i rysunku. Stanowiło to niewątpliwie manifestację zerwania z konwenansem, i chęć wejścia na nową drogę w twórczości artystycznej.
[edytuj] Styl Geometryczny w innych regionach
[edytuj] BEOCJA
Ceramika tego regionu w okresie geometrycznym wczesnym i dojrzałym była ściśle związana z Attycką wręcz naśladowała ją. Niektórzy garncarze robili to tak doskonale, że ich wazy jako żywo przypominają wyroby ateńskie, a odróżnienie ich do dziś dostarcza wielu trudności. Mimo to artystom Beocji dużo problemów nastręczały kompozycje przedstawiające postacie i nie udawało im się poprawnie sprostać temu zadaniu.
[edytuj] KORYNT
Artyści korynccy wytworzyli dość odmienny styl geometryczny oparty o własną ornamentykę W okresie wczesnym (875-825 roku p.n.e) naczynia zdobiono dość skromnymi wzorami. Artyści ze szczególnym upodobaniem malowali trzy lub cztery pasy zygzaków.
W okresie dojrzałym (835-750 rok p.n.e) dekoracja stała się bardziej urozmaicona zbliżając się w niewielki sposób do ceramiki attyckiej. Najczęściej stosowanymi wzorami tamtego okresu są wąskie paski ornamentu, trójkąty, meandry, oraz równoległe linie.
Kolejnym okresem wyróżnianym w sztuce korynckiej był czas stylu linearno geometrycznego (750-720 rok p.n.e). Zdobienie naczyń w tym okresie było dość proste i składało się z prostych linii, oraz wici mających swą genezę w spirali. Powoli uwidoczniła się chęć zerwania z regułami malarstwa geometrycznego. Pod koniec VIII w do ozdób geometrycznych artyści korynccy zaczęli dodawać motywy orientalizujące. Okres ten był początkiem wzlotu i czasowej dominacji na rynku ceramiki korynckiej. Wiązało się to również z czasową dominacją handlową. Charakterystyczną cechą waz korynckich była ich wysoka jakość wykonania, oraz żółty odcień koloru wypalonej gliny.
[edytuj] Ceramika Argolidy
Ośrodki wyrobu naczyń powstały w Argolidzie prawie w tym samym okresie, co te w Attyce i o ile w początkowym okresie swego istnienia dość znacznie uległy wpływom Ateńskim, a używane wzory są do siebie bardzo podobne to w okresie póznogeometrycznym wzornictwo ulega zmianie. Artyści ukazywali przede wszystkim sceny figuralne oparte o wyobrażenia koni, człowieka. Rysunki w swych formach nawiązywały do stylu drugiego dipylońskiego. Wzornictwo w innych ośrodkach Grecji Wyspiarskiej czy Wschodniej nie różniło się zbytnio od wyżej wymienionych, a swe formy czerpało głównie z malarstwa Attyckiego.
Po okresie geometrycznym nastąpił istotny przełom decydujący o dalszym kulturowym i artystycznym rozwoju Hellenów. Ogromny wpływ na tę zmianę miała postępująca ekspansja handlowa państw greckich, dzięki której nawiązały one ścisły kontakt z państwami wschodu i Egiptem. Grecy zachowując jednocześnie swoją własną tożsamość, uczyli się od sąsiadów wszystkiego, co mogło rozwinąć ich społeczeństwo. Z czasem stali się społecznością rozumu, logiki, nauki i techniki. Wpływ wschodni przełożył się również na wzornictwo ceramiczne, powstał styl orientalizujący.
