Sonoluminescencja
Z Wikipedii
Sonoluminescencja to słabo zrozumiane zjawisko fizyczne polegające na emisji fal świetlnych w chwili zapadania się pod wpływem ciśnienia akustycznego bąbelków gazu zawieszonych w cieczy (kawitacja akustyczna).
Spis treści |
[edytuj] Historia odkrycia
Pojawianie się słabych, niebieskich błysków światła w cieczach pod wpływem ultradźwięków zostało zaobserwowane przypadkowo po raz pierwszy w 1934 r. na Uniwersytecie Kolońskim podczas prac zmierzających do przyspieszenia procesu wywoływania klisz negatywowych. W 1989 pomyślnie uzyskano zjawisko sonoluminescencji pojedynczej bańki gazu przez wytworzenie fali stojącej w naczyniu doświadczalnym, co pozwoliło na rozpoczęcie systematycznych badań nad tym fenomenem.
[edytuj] Właściwości fizyczne zjawiska
Przy odpowiedniej dozie staranności, sonoluminescencja może być z powodzeniem odtworzona nawet w amatorskim laboratorium, co pozwoliło na dokładne zweryfikowanie wielu właściwości fizycznych tego zjawiska. Ustalono między innymi, że emitowane błyski są bardzo krótkie (zwykle do kilkuset pikosekund), mają moc ok. 10 miliwatów, emitowane są w chwili, gdy bąbelek ma średnicę ok. 1 mikrometra, a większość energii emitowana jest w paśmie ultrafioletu.
[edytuj] Mechanizm powstawania
Dokładny mechanizm sonoluminescencji nie jest jednoznacznie określony; proponowane hipotezy zakładają formowanie się plazmy, zjawiska tunelowe, i wiele innych wyjaśnień. Nie wykazano też, czy proces związany jest z chwilowym powstaniem szczególnie wysokich, i przez to interesujących dla fizyków, temperatur wewnątrz bąbelka powietrza; niektóre zespoły badawcze sugerują, że może ona sięgać milionów kelwinów, inni kwestionują te wyniki.
