Sam Langford
Z Wikipedii
Sam Langford (wł. Samuel Langford, przydomek Boston Tar Baby) amerykański bokser pochodzenia kanadyjskiego.
Urodził się 4 marca 1883 r. w Weymouth (Nowa Szkocja) w Kanadzie, jako dziecko przeniósł się do USA. Karierę bokserską rozpoczął w 1902 roku w Bostonie; po stoczeniu 3 zwycięskich walk jako amator przeszedł na zawodowstwo.
Rozpoczynał od kategorii piórkowej, stopniowo przechodząc do coraz wyższych, osiągnął naturalną wagę półciężką, jednak większość swoich słynnych walk stoczył w kategorii ciężkiej, ze znacznie cięższymi od siebie przeciwnikami. Mimo niepokaźnego wzrostu (171 cm) odznaczał się potężnym ciosem i wielką wytrzymałością.
Z powodu bariery rasowej nigdy nie dane mu było walczyć o tytuł mistrza świata. W czasie swojej kariery wielokrotnie spotykał się z najlepszymi pięściarzami tamtych czasów: Jackiem Johnsonem, Samem McVey, Joe Jeanettem, Harrym Willsem. Sensacyjnie zapowiadała się walka ze Stanleyem Ketchelem, która miała być zakontraktowana na 45 rund. W celu jej rozreklamowania obaj pięściarze spotkali się 27 kwietnia 1910 w Filadelfii w pokazowej 6-rundowej walce no decision, która wzbudziła wielkie emocje. Do głównego pojedynku nie doszło z powodu tragicznej śmierci Ketchela.
Langford boksował do 1925 roku, choć w ostatnich latach kariery zaczął tracić wzrok. Jego bilans zawodowy obejmuje 332 walki. Zmarł 12 stycznia 1956 r. w Cambridge w stanie Massachusetts.
W 1990 roku został wpisany do bokserskiej galerii sław (International Boxing Hall of Fame).
[edytuj] Bilans walk
- 186 zwycięstw, z czego 135 przed czasem
- 37 remisów
- 65 "no decision"
- 33 porażki
- 4 "no contest"
- 7 pokazówek
