Ronald Agenor
Z Wikipedii
Ronald Jean-Martin Agenor (ur. 13 listopada 1964 w Rabacie, Maroko), tenisista haitański, reprezentant w Pucharze Davisa, zwycięzca trzech turniejów zawodowych.
Jego ojcem był Frederic Agenor, dyplomata, pod koniec lat 80. minister rolnictwa Haiti. Ronald Agenor rozpoczął treningi tenisowe jako 10-latek, początkowo pod opieką starszego brata Lionela. Wychowywał się w Maroku, następnie w Zairze, od 14. roku życia we Francji. W 1982 był klasyfikowany na pozycji nr 8 w światowym rankingu juniorów, dotarł do półfinału turnieju Orange Bowl, nazywanego często nieoficjalnymi mistrzostwami świata juniorów w tenisie. W tym samym roku zdobył jedyny w historii tenisa haitańskiego tytuł mistrzowski Igrzysk Karaibskich w Hawanie.
W 1983 rozpoczął karierę zawodową. Początkowo startował w turniejach rangi satelitów, powoli pnąc się w górę rankingu. W 1984 wystąpił w pokazowym turnieju tenisa na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, ale już w I rundzie trafił na późniejszego zwycięzcę, Szweda Stefana Edberga. Kolejny rok okazał się przełomowy w karierze Agenora; awansował z pozycji 416 na świecie do czołowej pięćdziesiątki (nr 49), wygrał swój pierwszy turniej rangi challengera (w Marakeszu). W 1986 był po raz pierwszy w półfinale turnieju najwyższej rangi w Bordeaux oraz w finale debla, również w Bordeaux (w parze z Irańczykiem Bahramim). W 1987 dotarł do trzech finałów turniejowych - Gstaad, Bordeaux, Bazylea - wszystkie jednak przegrał; w Bazylei uległ Francuzowi Yannickowi Noahowi w pierwszym w historii ATP Tour finale z udziałem dwóch czarnoskórych tenisistów. W 1988 ponownie był finalistą w Bordeaux, a rok zakończył w czołowej trzydziestce na świecie (nr 28).
W 1989 wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Tour w Atenach, pokonując w decydującym meczu Szweda Kenta Carlssona (wówczas nr 6 na świecie). W t.r. dotarł do ćwierćfinału wielkoszlemowego French Open, pokonując m.in. Amerykanina z czołowej światowej dziesiątki Tima Mayotte oraz przyszłego mistrza tego turnieju Hiszpana Sergi Bruguerę; przegrał w czterech setach z sensacyjnym zwycięzcą French Open, 17-letnim Michaelem Changiem. W sierpniu 1989 osiągnął swoją najwyższą pozycję w rankingu światowym - nr 22.
W 1990 wygrał swoje pozostałe dwa turnieje - w Genui i Berlinie. Wraz z wygraniem challengera w Marsylii rok później przekroczył milion dolarów w uzyskanych zarobkach na korcie. Po śmierci ojca w 1992 zaliczył okres nieco gorszych startów, wypadając na pewien czas z czołowej setki rankingu. W lipcu 1993 po raz ostatni udało mu się osiągnąć finał turniejowy ATP Tour - w szwedzkim Bastad uległ Austriakowi Horstowi Skoffowi. Po udanych występach (m.in. półfinał w halowym turnieju w Mediolanie, półfinał turnieju w Barcelonie na kortach ziemnych, dwukrotne pokonanie wicelidera rankingu światowego Niemca Michaela Sticha) pod koniec kwietnia 1994 osiągnął pozycję nr 30 na świecie. Późną wiosną 1994 dotarł do III rundy (1/16 finału) French Open, ustanawiając po drodze rekord w liczbie rozegranych gemów w pojedynku z Niemcem Davidem Prinosilem (Agenor wygrał w pięciu setach ze stanu 0:2, w piątym secie 14:12).
W kolejnych latach nie osiągał już szczególnie znaczących rezultatów. W latach 1996-1997 praktycznie zawiesił występy i wydawało się, że zamierza zakończyć karierę. Podjął jednak jeszcze raz próbę powrotu do czołówki światowej - w wieku 33 lat, startując z pozycji nr 790 na świecie i bez dostępu do "dzikich kart" w ważnych turniejach, przebijał się przez turnieje niższej rangi, podobnie jak na początku kariery. Pod koniec 1999 odzyskał miejsce w czołowej setce rankingu, a w kolejnym sezonie wystąpił we wszystkich turniejach wielkoszlemowych oraz wygrał challenger w Birmingham (Alabama). Był wówczas najstarszym zawodnikiem w gronie stu najlepszych na świecie od czasu Jimmy'ego Connorsa w 1992.
Ostatnim znaczącym wynikiem Agenora jest pokonanie Francuza Paula-Henri Mathieu w challengerze w Salinas (Ekwador) w 2002. W kwietniu t.r. zakończył karierę, chociaż sam zawodnik nie wyklucza jeszcze kolejnych startów z wykorzystaniem tzw. "chronionego rankingu" (tj. rankingu w chwili odniesienia kontuzji wiosną 2002), wobec regulaminu cyklu weteranów, praktycznie wykluczającego możliwość jego gry. Po przejściu na sportową emeryturę Agenor zajął się prowadzeniem własnej akademii tenisowej w Los Angeles. Latem 2002 ożenił się z aktorką i modelką Tonyą Williams, ma dwie córki (Saschę Lourdes, ur. 1 czerwca 2003 i Chloe Iman, ur. 30 czerwca 2005).
Ronald Agenor reprezentował Haiti w Pucharze Davisa w latach 1990-2001. Do niego należy rekord wygranych spotkań w grze pojedynczej (27), wygranych spotkań w grze podwójnej (11), wygranych spotkań ogółem (38); wraz z Patrice Bakerem stanowił najlepszą parę deblową w historii reprezentacji daviscupowej Haiti (5 wygranych, 1 porażka). Należy jednak zauważyć, że reprezentacja Haiti nie grała ze zbyt silnymi przeciwnikami, walcząc w grupie II, III, a nawet IV strefy amerykańskiej Pucharu Davisa.
Z zainteresowań pozasportowych Agenora warto wskazać muzykę. Tenisista chętnie zamieniał rakietę na gitarę i wydał dwie płyty - Kids On The Road i Waves Of Love. Jeszcze w czasie kariery sportowej Agenor został honorowym konsulem Haiti w Bordeaux.
