Peltasta
Z Wikipedii
Peltasta - w starożytnej Grecji: lekkozbrojny piechur.
Peltastów rekrutowano początkowo z plemion trackich, ale z czasem nazwa ta stała się synonimem charakterystycznej formacji zbrojnej, niezależnie od miejsca pochodzenia żołnierzy. Peltasta był uzbrojony w plik kilku-kilkunastu oszczepów o długości ok. 1-1,6 m, przeznaczonych do miotania na odległość, lekką tarczę i krótki miecz. Oprócz tarczy (i ew. hełmu) nie posiadał innego uzbrojenia ochronnego. Tarcza peltasty była wykonana z wikliny obciągniętej skórą, miała kształt półksiężyca lub owalu (średnica ok. 0,6 m). Od nazwy tarczy (pelte) ukuto miano takiego piechura.
Peltaści operowali razem z innymi typami lekkozbrojnej greckiej piechoty (łucznikami, procarzami), osłaniając formującą się na polu bitwy własną falangę i nękając z dystansu hoplitów przeciwnika. Lżejsze niż u hoplity uzbrojenie pozwalało im uniknąć ataku ciężkozbrojnego piechura, a jednocześnie dawało przewagę nad innymi typami lekkozbrojnych w walce wręcz. Taktyka peltastów osiągnęła dojrzałość podczas wojen peloponeskich - stali się wówczas siłą rozstrzygającą o przebiegu bitew (zobacz: Sfakteria, Lechajon, Anabaza).
Bibliografia
Ksenofont, Historia grecka. Tłum. W. Klinger, Wrocław 1958. Tukidydes, Wojna peloponeska. Tłum. i przedmowa K. Kumaniecki, Warszawa 1988. Warry J., Armie świata antycznego. Tłum. H. Wajs, Warszawa 1995. Kulesza R., Ateny – Sparta 431-404 p.n.e. Warszawa 1997.