Pasieka (pszczelarstwo)
Z Wikipedii
Pasieka - w pszczelarstwie teren z ustawionymi ulami. Jako pasiekę określa się też wszystkie ule danego właściciela - pszczelarza, wraz z jego budowlami i urządzeniami pasiecznymi, ułatwiającymi pracę w pasiece.
O istnieniu na ziemiach polskich pasieki już w czasach piastowskich świadczą liczne nazwy miejscowe, pierwsza zaś wzmianka pisemna o pasiece pochodzi z 1238 roku. Ewolucja od barci do pasiek naziemnych prowadziła przez pasieki nadziemne. Powszechnie ustawiano wówczas na drzewach pnie stojaki i przez długi czas przypuszczano, że jest to jedyna możliwa forma pasieki. Drzewo, na którym stały ule, zwano stołem, a ul stawką. W innych rodzajach pasiek nadziemnych ule ustawiano na rusztowaniu z desek na słupach wkopanych wokół drzewa, zwanym stanem, lub odrą.
Pasieki naziemne lokalizowano w pobliżu bieżącej wody, w zacisznym miejscu. W okolicach bezleśnych, wokół uli ustawiano płoty obłożone trzciną, słomą lub gliną. W XIX w. na Podolu ogradzano pasiekę dębowym parkanem o wysokości 2 m.
Najokazalej był urządzony pszczelnik, czyli pasieka. w której pszczoły były zabezpieczone nie tylko przed zwierzętami i złodziejami, ale także przed opadami atmosferycznymi. Miał on kształt koła lub czworoboku, przeciętnie o wymiarach 50x50 m. Otaczał go drewniany płot, oblepiony od wewnątrz gliną i zadaszony (z wyjątkim strony południowej). Ule stały pod dachem przy plocie lub pod zbudowaną na środku placu wiatą.
Największa w Polsce pasieka znajduję się w Lgocie Wolbromskiej.
