Pałac Pod Blachą
Z Wikipedii
Pałac pod Blachą - pałac późnobarokowy, zbudowany w latach 1720-1730 przez Jakuba Fontanę u podnóża Zamku Królewskiego w Warszawie.
W XVI wieku stała tu kamienica, w II poł. XVII wieku przebudowana przez podkomorzego wielkiego koronnego Jerzego Dominika Lubomirskiego na pałac z dodaniem południowego skrzydła na nasypie, potem dodanie północnego skrzydła i wiele kolejnych przebudów, m.in. dodawanie i odejmowanie pięter w skrzydłach, czy obniżanie lub podwyższanie dachu w części centralnej. Pałac praktycznie cały czas podlegał poważnym przemianom, także w XIX wieku i dwudziestoleciu międzywojennym. Trudno więc mówić o jakiejś podstawowej bryle, do której można by odnieść współczesną odbudowę po II wojnie światowej, która jest stylizacją na czasy stanisławowskie.
Obecnie pałac wyróżnia się wąską białą fasadą oraz długimi skrzydłami. Swą nazwę zawdzięcza nietypowemu jak na I poł. XVIII w. pokryciu blachą miedzianą. Mieszkał w nim m.in. książę Józef Poniatowski (od 1798), któremu pałac podarował Stanisław August Poniatowski. W czasie II wojny światowej pałac został przez Niemców spalony w 1944. Odbudowany tuż po wojnie w latach 1948-1949.
